Step

Op deze pagina staan bespiegelingen, commentaren en columns van Stephan Kraan. De stukjes kunnen overal over gaan en zijn geordend op datum: het nieuwste staat bovenaan. U kunt reageren op deze schrijfsels via het gastenboek. Vermeld wel even het onderwerp.
Alle stukjes van augustus: Drenthe boppe • NJN jub • Onvoltooid verleden tijd • Tsjoch 28 • Tand des tijds • Minuit Guibolles • Watermanagement • Eva • Geweldloos in Gaza • Toevalstreffer NSE • Het Lloyd Hotel
31 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Drenthe boppe Vandaag heeft het wereldnieuws zijn roots in ons dorp. Dat is nogal bijzonder. De enige keer dat Smilde de laatste jaren in het nationale nieuws kwam, was toen een lesvliegtuigje aardappels kwam rooien. Maar daar vang je CNN niet mee. Drenthe als provincie kent natuurlijk wel enige grote helden. We hebben Muskee en Lohues. Beiden zijn muzikale kosmopolieten doordat ze de roots van hun muziek zochten en vonden in Amerika. Maar ja, Amerika vond hen niet. We hebben wielrenner Erik Dekker, maar die verbleekt schromelijk bij de grote Lance Armstrong. Andere Drenten die groot in het nieuws komen? Nee, even geen Jannes. Over het algemeen moet je iets bijzonders presteren om beroemd te worden. Aansprekende muziek maken, prachtig acteren of als beste een sport beoefenen. Politieke macht is natuurlijk ook prima. Relis Ter Beek schopte het aardig ver en wat te denken van Wiegel. Beiden behoren tot het gilde van de BD, de Beroemde Drent. Wereldberoemd worden door gewoon adem te halen, is slechts weinigen gegeven. Dan moet je het wel heel lang volhouden. Dat deed Hendrikje van Andel-Schipper, geboren in Smilde. Telkens als ze een jaar ouder werd, was het wereldnieuws; enkel omdat ze nog ademde. Als oudste mens op aarde, hoefde ze verder niets anders te doen. Haar foto stond in bijna alle kranten die er bestaan. Tv-beelden van haar 115e verjaardag vulden de journaals van Peking tot Washington. Nu sprak de wereldpers voor de laatste keer over haar. Bij het krieken van de dag werd de beroemdste Drentse aller tijden niet meer wakker. Hoe moet het nu verder? Hoe komen CNN, Reuters, de BBC en al die anderen terug naar onze provincie? Ik ben bang dat er niets anders op zit dan te blijven ademen. Of het omgekeerde: heeeel lang de adem in te houden. Iets voor jou, Jannes? reageer
30 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. NJN jub Het verleden zit me al een maand lang op de hielen.(zie o.v.t.) De NJN komt hierbij regelmatig om de hoek kijken. Ik was lid van de Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie in de tweede helft van de jaren zeventig. Het was de kortstondige bloeitijd van de afdeling Stadskanaal. Uit pure nostalgische nieuwsgierigheid zoek ik in Google op 'stephan' en 'njn'. Dat is grappig: bovenaan het rijtje hits, staat mijn naam op een lijst met talloze zoekgeraakte Ouwe Sokken. Het is een pagina van de speciale NJN-site voor het 85 jarig jubileum. Voor een reünie in Beekbergen op 17 september - mestin meenemen-, zijn alle Ouwe Sokken aangeschreven. De speurtocht naar voormalige leden waarvan de adresgegevens ontbreken, verloopt via internet. Dat werkt dus. Ik vul het formulier in. De zoektocht naar deze Ouwe Sok is daarmee succesvol afgerond. De NJN is één van de weinig overgebleven landelijke jeugdorganisaties uit de jaren twintig van de vorige eeuw. Tegenwoordig zijn er nog 40 afdelingen over. Vorige maand op Schier zag ik nog een excursie van deze jongelui. Een groepje meisjes zat, in een duinpan met een flora op schoot, kleine plantjes te determineren. Enkele jongens keken met hun verrekijker naar wiegende kiekendieven boven de schorren. Het doet me goed dat ze er nog zijn. De NJN is enorm vormend doordat er geen ouderen zijn die de weg wijzen. Dat zie je terug in de samenleving. Er is een hele rij van vooraanstaande politici, wetenschappers, schrijvers en kunstenaars die uit de NJN voortkomen. Hun eigenzinnigheid, gedrevenheid en maatschappelijke verantwoordelijkheid zijn daar tot ontwikkeling gekomen. Ook voor mijn eigen ontwikkeling is de paar jaar NJN van onschatbare waarde geweest. De grote landelijke reünie is eigenlijk een beetje in tegenspraak met het kleinschalige karakter van de NJN. Ook daarmee heeft de NJN mij besmet. Ik ben op mijn best in kleine gezelschappen. Vandaar dat ze mij daar in Beekbergen waarschijnlijk niet zien. Toch wil ik graag als ouwe sok geregistreerd staan. Wie weet komt iemand op het idee om het jubileum van de oprichting van de afdeling Stadskanaal te vieren. Dat was met 'hupsen' en warme 'sjok' in de tuin van Rajakimoes, ongeveer dertig jaar geleden. Zoek en vind mij: ik zal er zijn. reageer
29 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Onvoltooid verleden tijd Het verleden zit me al een maand lang op de hielen. Nu het zelfs via mijn gastenboek binnensluipt, kan ik dit niet langer negeren. Het principe van mijn weblog is dat het vooral journalistieke stukjes bevat. Persoonlijke ditjes en datjes blijven de lezer bespaard ... tenzij ze functioneel zijn. Dagboekblogs zijn weliswaar populair en eerder regel dan uitzondering; niet die van mij ... tenzij. Vandaag is het een tenzij-dag. In het gastenboek schrijft Anneke op 26 augustus, dat ze bij haar zoektocht naar kennissen uit het verleden, op mijn website terecht kwam. NJN zomerkamp? Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie: dat moet Terschelling 1977 of '78 geweest zijn. Zevenentwintig jaar geleden. Daarna heeft ze me eens ontmoet op de fiets na mijn vrijlating? Even denken: 1982. Ik zie nog geen fiets en geen gezicht. Haar naam komt me wel bekend voor; help me even. Vorige week zat ik op de eerste rij bij een voorstelling op Noorderzon in Groningen. (zie Eva) Na enig aarzelen tikt een kleine vrouw mij op de schouders. "Ik herken je aan je lippen", zei ze. Ik herken de vrouw aan haar ogen en haar stem: HCSO en de NJN in Stadskanaal. Zevenentwintig jaar geleden. Wie was niet verliefd op haar. Mijn lippen maken een afspraak met haar ogen om te mailen. ("Google op mijn naam en kijk op mijn site") Vijf minuten later krijg ik een duw. "Je ziet het niet, hè?" Ik herken haar gezicht, het opgestoken geelblonde haar en de stem. Ze draagt een zwarte jurk die ik, in iets getailleerdere vorm, herken. Maar waarvan en wanneer? Ik weet het niet meer. Ze helpt: de B-opleiding van twintig jaar geleden. Oh ja..!? Na afloop van het concert kom ik haar weer tegen en vult ze mijn lege hersencellen met herinneringen. Een kleine maand geleden stond ik op de camping. 's Avonds leegde mijn afwasteiltje in het putje van de achterburen. "Stephan?" Ik herken meteen mijn vriendinnetje van ... achttien jaar geleden. Dezelfde vrolijke lach, dezelfde sprekende ogen en natuurlijk dezelfde stem. "Ik meende je al te zien lopen. Van de foto op je website, weet ik dat je een tegenwoordig een staart hebt. Maar pas toen je vrouw in het toiletgebouw je naam riep, wist ik het zeker." Onze liefde duurde niet zo lang maar we hebben het erg gezellig gehad. Leuke kinderen heeft ze. "Het zou me niet verbazen als jij er ook nog ergens een stuk of tien hebt lopen", grapt ze. "Vind je hem nog steeds zo leuk als vroeger?" vraagt haar zoon. reageer
28 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Tsjoch 28 Over drie weken is het zover. Op zaterdag 17 september trekken alle liefhebbers van Friese en folkmuziek naar de Lawei in Drachten voor het achtentwintigste Tsjochfestival. In zes zalen spelen 66 individuen en groepen, de meeste uit Friesland. Ze vormen samen de vrolijke Vereniging van Friese Volksmuzikanten. Dat het niet alleen stoffige folkliefhebbers zijn, blijkt wel uit het thema van dit jaar: Tina Turner. Iedere artiest wordt geacht een nummer van haar te brengen. De vereniging bestaat dan ook uit een uiterst gemêleerd gezelschap. En daarom is het festival ieder jaar opnieuw een succes. Er wordt gespeeld door iedereen, voor iedereen. Alle denkbare stijlen in vele talen hebben wel een plekje op het festival; van volksmuziek, folk, blues en country tot klassiek, jazz en rock. Jong en oud, amateur en professional, akoestisch en versterkt, bekend en onbekend talent: Tsjoch heeft het allemaal. Enkele willekeurige namen: Bauke & Greetje, Briquebec, Chris Kalsbeek, Eaglefield, Foeke van Bruggen, Gerard & Compagnie, Gurbe Douwstra, Kajto, Kalis, Maalstroom, Michel Collins, Middelsee, Om'e Noard, Piet Kok, Sido Martens, De Straatmadelieven, De Stroatklinkers en natuurlijk Tina en de Turners. Nieuw op het festival is het spansen of balfolk: de dansrage bij onze Belgische zuiderburen. De groepen Mare Magenta en de Folkguerrilla spelen opzwepende melodieën als de Scottische, Polka, Bourrée, Jig, Mazurka en Andro. Schrijf de datum 17 september dus in je agenda. Vanaf 15 uur kun je in de Lawei terecht en het duurt tot 1 uur 's nachts. Voor het geld hoef je het niet te laten: 15 euro. Kijk op de website van het Tsjochfestival: www.tsjoch.nl reageer
27 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Tand des tijds Op mijn elfde liep ik al rond met een plastic plaatje over mijn gehemelte. Daaraan bungelde een voortand. Foutje van de schooltandarts. Zo kon ik grapjes maken voor de spiegel, door als een vreemde Dracula mijn tand te laten zakken. Ook kon ik de Hete Bliksem al eten, als een ander nog minuten lang zat te blazen. Behalve deze twee voordelen, had het plaatje alleen maar nadelen. Ik schaamde me enorm. Vooral als ik onmogelijke toeren uit moest halen wanneer er weer eens etensresten onder zaten. Of als ik bij een vriendje sliep en we gezamenlijk onze tanden poetsten. Dan moest dat ding er uit, gepoetst en het liefst in een glas water de nacht doorbrengen. Doe dat maar eens onopgemerkt. Want niemand mocht het weten. Vooral de meisjes niet. Mijn grootste angst was dat de tand af zou breken. Dat gebeurde elk jaar wel een keer en altijd op een onmogelijk moment. Dan hield ik mijn lippen stijf op elkaar tot de tandarts beide plastic gebitsdelen weer aan elkaar lijmde. Tijdens mijn pubertijd kwamen vooral mijn tanden en kiezen in opstand, met zenuwontstekingen. Tijdens mijn middelbare schooltijd, bezocht ik elke twee weken mijn oude en redelijk primitieve tandarts. De ene wortelbehandeling volgde de andere op. Mijn adem moet dodelijk geweest zijn. De randen van mijn kiezen werden door amalgaam bijeen gehouden. Ik snapte nooit hoe het toch kon dat mijn gebit zo verrotte terwijl dat van mijn vriendje, toevallig het zoontje van de andere tandarts in het dorp, altijd maar ongeschonden wit bleef. Een kunstgebit was ontegenzeggelijk mijn voorland. Het zat in de familie. De oude bekkenbeul werd dement en ik moest een nieuwe. Zo kwam ik 23 jaar geleden terecht bij een zachtaardige man in Emmen, die door middel van elektra-acupunctuur bepaalde waarom mijn kiezen zo ziek waren. Liefdevol behandelde hij de overgebleven zenuwen met Goudsbloem en slaagde erin met een enkel homeopathisch pilletje, alles rustig te krijgen. Mijn plaatje verving hij door een etsbrug. Op menig zwart stompje kwam een kroon. Ik kon weer lachen en was hem eeuwig dankbaar. Of ik in Amsterdam, Arnhem of Appelscha woonde; elk half jaar kwam ik op de koffie bij mijn tandarts in Emmen. Ik had nooit meer een gaatje, laat staan een ontsteking. Hij verwijderde hooguit wat tandsteen. Helaas is hij kortgeleden gestopt. Een Duitser neemt zijn praktijk over. Niet dat ik iets tegen Duitsers heb, maar als ik dan toch een nieuwe tandarts moet, dan maar eentje in de buurt. Ik vrees dat de zoektocht niet mee zal vallen. Via internet zie ik echter dat de tandarts in mijn woonplaats nog ruimte heeft: alleen voor dorpsgenoten. Deze tandarts heeft zelfs een uiterst informatieve website. Tot mijn verbazing kan ik me via deze website ook als nieuwe patiënt aanmelden. Sterker nog: via de online agenda kan ik meteen een afspraak maken. Een digitale tandarts moet haast wel een moderne tandarts zijn. Ik heb er alle vertrouwen in en volg alle instructies op. Eergisteren krijg ik ineens een mailtje. "Denkt u eraan dat u over twee dagen om half acht een afspraak heeft?" Kijk, dat is nog eens service. Gisteren krijg ik ineens een SMS'je. "U heeft morgen een afspraak met uw tandarts." Wauw! Zo'n attente smoelensmid heb ik nog nooit gehad. Mijn verwachtingen ten aanzien van het geplande bezoek zijn hoog gespannen. De wachtkamer bestaat uit drie stoelen in een gangetje. De tandartsstoel lijkt klein en oud. De rossige man van mijn eigen leeftijd praat een beetje zacht en uiterst beschaafd. Tand voor tand vertelt hij de assistente welke bijzonderheden er zijn. Zij zet alles in de computer. Het driedimensionale beeld op het platte scherm toont een gebit, mijn gebit. "Degelijk gerepareerd", aldus de nieuwe expert. Een 'preventieassistente' verwijdert het tandsteen en neemt foto's. Gewoon met zo'n stukje film dat je tegen je kiezen moet duwen. Ze leest mijn gedachten. "Die digitale foto's komen heus nog wel.", zegt ze vanachter haar loden schort. reageer
26 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Minuit Guibolles Goede muzikanten beoordelen muziek anders. Zij hebben waardering voor de uitmuntende techniek, vernuftige ritmes en geniale arrangementen. Ook als ze de muziek zelf iets te veel gefreak vinden. Persoonlijk ben ik iets primitiever. Rechtlijniger zo u wilt. 'Bekrompen' is misschien ook een goede kwalificering van mijn beoordelingsvermogen. In ieder geval: als anderen staan te juichen, stop ik vaak mijn vingers in de oren. Dat is vandaag helaas ook het geval. Het staat al in de aankondiging: 'Traditionele muziek met jazz, steeldrum en soundbites.' en 'Een Franse bourree die uitmondt in wilde Afrikaanse avonturen.' Ik ben dus gewaarschuwd, maar van diverse kanten krijg ik het dringende advies om het optreden van het Franse Minuit Guibolles op het Noorderzon festival niet te missen. 'Een supergoede Balfolk groep, die gemakkelijk de beentjes van de vloer krijgt met de steeds populairdere Franse volksdansen.' Ik houd van Franse volksdansen en van de jongelui die op de balfolk of - in goed Nederlands- het spansen afkomen. En zo zit ik vanavond voor de tweede keer in één week in de Spiegeltent van het Noorder Plantsoen in Groningen. Op een stoel bij een tafeltje, zoals alle andere bezoekers. Er is namelijk geen dansvloer. Dat is jammer; er blijft niets anders over dan te hopen op goede muziek. Als de vijf mannen hun eerste nummer inzetten, is het me meteen duidelijk. Van traditionele muziek is nauwelijks sprake. De bassist benadrukt het even later: "Ga niet naar huis het het idee dat u naar traditionele muziek hebt geluisterd." Minuit Guibolles heeft een eigen moderne stijl op basis van Franse volksmuziek. Op die eigen muziekstijl wordt thuis evenwel enthousiast gevolksdanst, zo legt de bandleider uit. Hier in Groningen is hij al blij dat het publiek wil luisteren. Hij had het niet hoeven zeggen. Na een intro uit de computer, gaat het al snel loeihard met de percussie en de bas. Ze overstemmen de harmonicaspeler die als enige een fatsoenlijk geluid uit zijn instrument krijgt. De viool is veel te scherp en de doedelzak is nauwelijks te onderscheiden. In de wirwar van jazzy herrie is een melodielijn van het ongetwijfeld traditioneel dansje bijna niet te horen. Zeker niet als de harmonicaspeler ook op de improvisatietour gaat. Na een kwartier ga ik achterin de Spiegeltent staan. Hier klinkt het geluid in ieder geval beter dan midden in de zaal. Het zijn ontegenzeggelijk hele goede en gedegen muzikanten, die geloven in hun muziek. De passie spat van het podium. De stukken zitten goed in elkaar en de ingewikkelde arrangementen worden bijna foutloos en met overtuiging gespeelt. De presentatie in goed Engels is ontwapenend lief. Enkele van mijn folkmuziekvrienden staan ook achterin de tent. Ze vinden de groep geweldig, origineel en ongewoon. De kenners zijn zelf uitmuntende muziekanten en hebben waarschijnlijk dus gelijk. Ik twijfel en voel me weer eens een kortzichtige dombo en een cultuurbarbaar. Ik probeer met andere oren te luisteren, maar mijn oogkleppen zitten in de weg. Het helpt me niet en tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik deze muziek gewoon niet mooi vind. Zelfs niet als blijkt dat de heren toch ook heel klein en gevoelig kunnen spelen, en vier spansers een dansje wagen. reageer
21 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Watermanagement Amsterdam is helemaal boot. Bijna elk stukje water rond het IJ is bezet: Tall Ships, replica's van legendarische scheepstypes, oude jachten, zeilende en andere beroepsvaartuigen, ronde schuiten van het varend erfgoed. Er omheen honderden kleine en grote, oude en nieuwe, prachtig afgewerkte en verwaarloosde bootjes. Op de kade honderdduizenden die voetje voor voetje de voorgeschreven route volgen. Vreet en dranktenten provoceren met succes de portemonnees. Keiharde muziek van de vele podia en party's op de schuiten, zorgen samen met de overhangende helikopters voor een permanente kakofonie. Het ruikt er naar patat en oliebollen. Het geluid van de wind en geratel van kettingen, de geur van dieselmotoren en scheepsteer; op Sail 2005 vind je deze romantiek niet. Het oog komt echter volledig aan zijn trekken. Wie een beetje ontspannen wil genieten, gaat rond een uur of acht 's avonds. Waar overdag drommen mensen geduldig in lange rijen wachten voor een glimp van de schepen, is het 's avonds een stuk rustiger. En Sail is dan fantastisch. In de lage zon schittert het moderne Zeeburg in het decor van tientallen masten met ra's. Op het water drijft een langzame eindeloze parade van unieke kleurrijke schepen; overweldigend in veelheid en verscheidenheid. Als het langzaam donker wordt, vervagen de vlaggen en komen de lampjes. Dan is het tijd om naar het vuurwerk te gaan. Rond een open plek bij een prachtige vuurtorenboot in het IJ, verzamelt zich een groot deel van de aanwezige vloot. Rechts zie je de talloze rode bakboordlampjes en links de groene van stuurboord. Het vuurtorenlicht draait haar langzame rondjes en verlicht steeds kort de tientallen scheepsboegen die allen gericht zijn op het midden van de open plek. Het vuurwerk dat volgt is mooi, maar minder indrukwekkend dan het ongewone beeld van al die honderden lampjes. Ook 's ochtends blijft het lang rustig rond de armada. Zelfs als De Groene Draak even voor enen tussen twee boeien wordt gelegd, is de kade bijna leeg. Goed, dit is even buiten de dwingende wandelroute van de Sail-organisatie, maar het event staat toch in elk boekje en in elke krant. Het spaarzame publiek dat er wel is, beseft nauwelijks dat de twee mannen in marine-uniform Prins Willem-Alexander en Pieter van Vollenhove zijn. Onder toeziend oog van zijn moeder, die met dit schip drie weken geleden zelf nog een vlootschouw afnam in Grouw, gaat de Prins ons Varend Erfgoed groeten. Op het water is de belangstelling wel groot. De tientallen boten en bootjes met kijkers liggen veelal aan elkaar gesnoerd langs de vaarroute. De deelnemers varen zenuwachtig in de verte heen en weer. Daar waar in Grouw ruim 200 traditionele houten zeilvaartuigen voor de Koningin de fok lieten zakken, varen hier slechts enkele tientallen schepen langs de Groene Draak. Sleepbootjes, binnenvaartschepen, salonboten, en een veelheid aan zeilende scheepstypes. Prachtig, maar de Prins moet zich wat bekocht voelen. In het programma is hem twee uur zwaaien toegedicht, maar na drie kwartier wordt het akelig stil op het water. Scheepshoorns in alle toonsoorten melden dat de schouw echt is afgelopen. De Groene Draak neemt de vlootschouw af Ach, de Prins mag zijn hele leven nog zwaaien. Had hij niet liever langs de kades van Sail gevaren? Nee; een Prins met doppen in zijn oren tegen het immense gedreun van Dance- en HipHopfeesten is geen gezicht. Laat staan een Prins met een wasknijper op zijn neus tegen de penetrerende pies- en de ongezonde frietlucht. De Prins heeft het toch wel goed bekeken op Sail; een bootje meer of minder maakt hier niet uit. reageer
20 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Eva Ze staat al een paar jaar bovenaan mijn verlanglijstje. Haar Kleine Blote Liedjes heb ik grijs gedraaid. Haar betoverende stem, de prachtige teksten, het fijne gitaarspel; allemaal ingrediënten om het hoofd op hol te brengen. Vooral het hoofd van een sentimentele man wiens vrouw in New York woont. Maar het zijn niet alleen de Blote Liedjes. Ook ken ik elke toon en elk woord van de cd's 'Eva' en 'Pays' van de folkgroep Kadril, toen zij de zangeres was. Ik heb haar echter nooit in levende lijve kunnen aanschouwen. Dan staat mijn Vlaamse heldin in de Spiegentent van het Groningse Noorderzon festival. Twee voorstellingen van een uur. Ik mis geen minuut. Het enige decor is een klein waslijntjes dat tussen de microfoons is gespannen. Er bungelen kleine plastic kleertjes aan. Naast de twee krukken staan drie gitaren. De donkere antieke tent is zo op het oog een prachtige en toepasselijke ambience voor de zachte, trieste, intieme en humoristische fluisterliedjes van Eva de Roovere en Gerry de Mol. Eva kijkt met haar donkere ogen wat onwennig en schuchter de tent in terwijl Gerry zijn gitaar nog wat beter stemt. Ze zegt iets over de tent en de lange reis. Dan slaat Gerry zijn snaren aan en sluit Eva haar ogen. Haar stevige stemgeluid vult de ruimte. Te hard. De geluidstechnicus van Noorderzon voelt kennelijk de neiging om aandacht te vragen voor de metershoge speakers aan weerszijden van het kleine en lage podium. Hij heeft er geen idee van wie Eva is, wat ze kan en hoe haar muziek moet klinken. Ook de verhouding tussen de snaren en de zang is niet helemaal goed. Te veel gitaar. De technicus blijft gedurende het concert zoeken maar vindt de ware Eva niet. Een kniesoor die hierop let. Eva klinkt super. Gerry trouwens ook want hij zingt zijn partijtjes mee. Ze spelen veel nieuw materiaal. Dat staat op de nieuwe cd die over een maand in de winkel ligt. Om en om zingen ze zo'n nieuw juweeltje en een bekend lied van de Kleine Blote Liedjes. Veel is geschreven of vertaald door Gerry en de meeste composities van zijn hand. Eva's intense zang komt helemaal tot zijn recht in 'Teder Hart' en 'Nu'. Maar er passeren ook een mooi gebracht eendje van Jaap Fisher en stemmige Nederlandstalige versies van nummers van bijvoorbeeld Tom Waits of Suzanne Vega. Meligheid is misschien wel de juiste typering voor de ingestudeerde timide onderlinge dialoogjes en grapjes. Ik moet er even aan wennen. De twee voorstellingen zijn grotendeels verschillend, maar er zit voldoende herhaling in om mij als nuchtere Noordeling hun Vlaamse humor beter te laten begrijpen. De suptiele begeleiding van Gerry en een handvol gastmuzikanten op de cd, kan met een enkele gitaar nu niet worden geëvenaard. Dat gaat volgend jaar veranderen als er versterking komt van een accordeonist, een percussionist of een bassist. Gerry is echter een fantastische gitarist die geen moment verveeld en zich uitput in mooie solo's. Beide concerten eindigen met een toegift en beide keren is dit hun Belgisch hitje Op Een Hoopje. Het is de enige keer dat het publiek even meezingt nadat ze eerder een uitnodiging om te gaan dansen op een triest liedje genegeerd hebben. De Spiegeltent is bij nader inzien niet helemaal de ideale locatie waar het publiek in Noord-Nederland voor het eerst kennis zou moeten maken met het duo. Daarvoor was het omgevingsgeluid van feestende mensen en harde muziek te dominant. Dat is wel een verzachtende omstandigheid voor de geluidsman. Voor mij persoonlijk is het een heerlijke avond. 'Voor iemand vrij', schrijven Eva en Gerry bij het afscheid op mijn cd-boekje. Een standaardzinnetje voor hen; een tedere troost voor deze Drentse man met een vrouw in New York. reageer
19 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Geweldloos in Gaza Geweldloos verzet is een sterk middel dat altijd kan rekenen op veel sympathie. En soms zorgt die sympathie ervoor dat er een democratische meerderheid ontstaat ten gunste van de demonstranten. De strijd om deze sympathie of de steun van de meerderheid, is inzet van zowel overheden als opponenten ervan bij het oplossen van conflicten. Tenminste als deze steun belangrijk is voor het democratisch uitvoeren van beleid. Bij heftige conflicten waarbij de partijen fysiek tegenover elkaar staan, is de sympathie al gauw aan de zijde van de partij die zich geweldloos opstelt. Iedereen kent Ghandi en Martin Luther King als respondenten van wereldwijde symbolen van geweldloos verzet. Maar ook de vakbondsstrijd van Solidariteit in Polen, de val van de Berlijnse muur of het studentenprotest op het Plein van de Hemelse Vrede in China zijn voorbeelden van aansprekend geweldloos verzet. Israël probeert daar nu een nieuw hoofdstuk aan toe te voegen, zo lijkt het. Op CNN was gisteren urenlang de aangrijpende ontruiming van de asjkenazi-synagoge in de nederzetting Neveh Dekalim uitgezonden. Huilende en schreeuwende mensen. Honderden tienerjongens met in hun midden enkele oudere mannen, liggen ingehaakt op vloer van de synagoge; de harde kern staat op het dak. Huilende en schreeuwende ongewapende soldaten en politieagenten trekken de demonstranten om beurten los en tillen ze het gebouw uit. Terwijl de actie loopt, delen demonstranten en agenten dezelfde flessen water en vegen ze elkaars tranen af met dezelfde zakdoeken. Het twintig minuten durende stevige gevecht op het dak, lijkt meer op de krakersrellen in Amsterdam midden jaren tachtig dan op het serieuze verzet met gebruikelijke wapengekletter in de Gazastrook. Het is een smetje op de perfect in scène gezette geweldloze ontruimingen waar beide partijen zich in gezamenlijk overleg maanden op hebben voorbereid en getraind. Inzet van het overleg: hoe ontruimen we de Gazastrook zonder gezichtsverlies voor alle partijen, wetende dat de wereldpers er bovenop zit en Israël op weinig steun kan rekenen als het gaat om die bezetting van Gaza. Gezocht wordt de tegenwoordig zo geroemde win-win situatie. Uitkomst: het verzet stelt geweldloos en symbolisch op. Daarmee kunnen de rechtse religieuzen rekenen op een overdaad aan wereldwijde sympathie, waar het deze groep meestal aan ontbreekt. In ruil daarvoor komen de soldaten en agenten ongewapend. Daarmee kan ook de agressor rekenen op clementie van de media en de internationale publieke opinie. De strijd moet er wel echt uit zien. Emoties zijn daarvoor een goed middel en doen het goed op tv. Met een beetje manipuleren zijn jonge kneedbare mensen hiervoor zeer geschikt. Als alle voorbereidingen zijn voltooid, wordt de wereldpers in stelling gebracht; CNN voorop met camera's vóór, in en op de synagoge. Er staan nog net geen tribunes, maar de miljoenen huiskamers van CNN-kijkers zijn effectiever. In Israël zelf zenden alle beschikbare zenders de happening live uit. Het is inderdaad prachtige tv met alle ingrediënten die reality programma's zo populair maken. Woede, onmacht, verdriet, oprechte passie en gedrevenheid spatten van het scherm. Iedere kijker wordt erdoor gegrepen en kan alleen maar medelijden, respect en sympathie voelen voor alle partijen. Plan geslaagd. Helaas voor de partijen ligt het er iets te dik bovenop dat deze operatie volledig van te voren is bedacht door Sharons PR team. Daarom zal dit media-event eerder in de boekjes over politiek management en marketing komen te staan, dan in het rijtje historische geweldloze gebeurtenissen. reageer
18 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Toevalstreffer Achttien jaar geleden zit hij bij mij in de opleiding tot verpleegkundige. Daar waar ik aan de basis blijf werken, maakt hij carrière. Hij wordt zelfs korte tijd mijn baas. Een jaar of vier geleden scheidden zich onze wegen. Tot vandaag. Bijna thuis keutelde ik binnendoor naar de supermarkt. Die gaat om acht uur open en ik ben altijd één van de eerste klanten. Steevast na het ochtendjournaal haal ik mijn dagelijks brood, groente en tofu. Een rustige gewoonte. Na het weerbericht hobbelt mijn autootje vandaag rechtsom over het kruispunt richting de bakker. Daar staat een Jeep-achtige auto. Plotseling rijdt de stevige auto op, wil linksaf, overschreidt de onzichtbare middellijn en rijdt zomaar het licht uit mijn linker koplamp. De motorkap komt omhoog, verbazingwekkend zacht komt de auto stilstand. Handen rijzen van het stuur de lucht in, geschrokken, verontschuldigend. De portier opent en een kort, mollig mannetje komt naar buiten. Een zonnebril tussen zwaaiende armen. Woorden van excuses. Is het zijn broer? Nog eens kijken: twijfel. Hij lijkt me niet te kennen. Zijn stevige bak op hoge wielen heeft mijn gestileerde front stevig ingedeukt. Het dikke glas van mijn koplamp ligt op zijn gescheurde bumper. Hij praat over zijn goede verzekering, zijn gepruts aan de radio in zijn nieuwe auto, het tegenlicht. Ik ben alleen maar verbaasd over deze botsing en vraag me af of het hem is. Dan noemt hij mijn voornaam. Mijn vroegere klasgenoot heeft me herkend. Woon jij hier ook? Het was de lage zon die hem het heldere zicht ontnam; op de auto en op mij. Hij was op weg naar het bedrijf, waar ik net vandaan kwam; twintig kilometer van hier. Toeval? Ik kan er de humor wel van inzien; mijn auto iets minder. reageer
16 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. N.S.E. Lusteloos drukken mijn vingers op de afstandbediening. Het is even na zevenen. Op 10 staat Talpa. Het afgelopen weekend weet ik deze schreeuwende boreling nog te omzeilen, maar deze keer blijf ik hangen. Eerder gebeurde dat ook wel eens bij het programma RTL Boulevard, wat ik na een tijdje geïrriteerd wegzapte. Nu zit de hautaine Beau van Erven Dorens centraal in een enorm blauw decor dat de associatie met 'nieuws' oproept. Dat is ook de bedoeling, want het programma heet N.S.E. Dat staat voor Nieuws, Sport en Entertainment. Geheel in de beproefde formule van Boulevard, hopt Beau met vlotte één-tweetjes langs een hele serie al even vlotte babbelaars. Stukje Indonesië; stukje Nederlands elftal; stukje Stones; stukje Helios; stukje regen; stukje polstok. Beau rijgt in zijn bekende nonchalante en suggestieve stijl de meest onmogelijke, uiteenlopende, belangrijke en onbelangrijke zaken aan elkaar. Toegegeven: het is een vernieuwende manier om het nieuws te brengen en saai is die chaotische lappendeken bepaald niet. Volgens de nog wat fragiele website van Talpa, wil het programma 'een aanvulling op de ochtendkrant' zijn. 'Snel en afwisselend maar met ruimte voor diepgang en achtergronden; gebracht door een wisselend team van presentatoren en deskundigen.' Ik schrik als ik Harmke Pijpers naast Beau onwennig het Entertainment zie doen. Die verbazing is eigenlijk niet op zijn plek. Vanochtend riep een radiocommentator al dat Talpa overal mooie bloemen heeft geplukt, maar het boeket nog moet schikken. Als Jack Spijkerman zo'n bloem is, waarom Harmke dan niet. Harmke is niet zozeer een móóie bloem, dan wel een sterke. Sterk in diepte-interviews toen ze nog bij de VPRO zat en elke gast naar haar pijpen liet dansen. Helaas is dat er niet meer bij. Harmke is de assistente van Beau. Haar intelligentie is gereduceerd tot twee felrode lippen. Zelfs haar anders zo imposante inktzwarte make-up is opvallend grijs. Haar typerende strenge stemgeluid struikelt als ze in het tempo van Beau, de roddels over de ex van Brad Pitt afraffelt. Beau zelf kan zijn gezicht nauwelijks in de plooi houden als hij een item over een hongersnood, een vliegramp of oorlogsleed aankondigt. Met zijn maniertje van cynisme, leedvermaak en onderbroekenlol, slaat Beau de plank nu volledig mis. Of zit ik soms verkeerd met mijn idee dat het hier gaat om een Nieuws-, Sport- en -vooruit- Entertainmentprogramma? Het lijkt me enkel om de Entertainment te gaan, sterker: eigenlijk gaat het allemaal alleen maar om Beau. Als dan toch het hele half uur om Beau gaat, geef Harmke dan alsjeblieft haar vrijheid terug. Dan kan de naam N.S.E. meteen veranderen in N.S.B. Ach, nou doe ik het zelf. Waarom moet de NSB er weer bij? Zou dat soort voor de hand liggende humor van het Beau niveau besmettelijk zijn? Voor de zekerheid beperk ik me voortaan maar weer tot het lezen van mijn ochtendkrant. reageer
14 augustus 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Het Lloyd Hotel Sleutels in de vorm van een creditcard met magneetstrip, geven toegang tot beide twee sterren kamers. Die op de zesde verdieping is aan de achterkant van het gebouw, onder de donkerbruine balken en planken van de dakconstructie. Een halfrond raam heeft uitzicht op een speelveld en de metershoge tafels bij de ingang van de Piet Heintunnel. De andere is een verdieping lager en aan de voorkant. Ook onder de dakconstructie maar alles hier is smetteloos wit. Het uitzicht over het water is fantastisch. Vanaf je kussen kijk je door het dakraam opzij naar het prachtige torentje dat op het gebouw pronkt. Het is moeilijk kiezen: de eerste is authentiek, de tweede alledaags, maar met een mooi uitzicht. En zo is geen van de 116 kamers van het Lloyd hotel hetzelfde. Ze zijn er van een kleine goedkope één ster tot een grote luxe van vijf sterren. Er is zelfs een geluidsdichte muziekkamer met een acht persoonsbed. De overeenkomst tussen alle kamers is dat ze door bekende Nederlandse kunstenaars zijn ingericht. Wel met daarbij de opdracht, om zoveel mogelijk historische aspecten van het rijksmonument te behouden. Het Lloyd hotel heeft namelijk een lange en bewogen geschiedenis. De naam krijgt het al wanneer het in 1921 gebouwd wordt als opvang voor arme Oost-Europese landverhuizers. Die komen met treinen vol in Amsterdam aan en wachten hier om verscheept te worden naar Zuid- en Midden-Amerika; op zoek naar wat geluk. De Koninklijke Hollandsche Lloyd die het vervoer over zee doet, verwacht veel van deze 'handel' en geeft architect Evert Breman de opdracht om een landverhuizershotel te ontwerpen. Het wordt een modern gebouw in een voor die tijd typerende historische stijl met elementen van verschillende oorspong. Zo zijn er Art Deco en renaissance delen te herkennen en heeft het gebouw veel decoratief metselwerk zoals het in de populaire Amsterdamse School gebruikelijk is. Naast het Lloyd hotel bouwt Breman ook een ontsmettingsgebouw en enkele andere panden in dezelfde stijl. De handel in emigranten komt nooit echt van de grond en de Hollandse Lloyd gaat uiteindelijk in 1935 failliet. Het Lloyd Hotel behoudt zijn toch al wat cynische naam als het vervolgens een gevangenis wordt. De Duitsers maken er in de oorlog dankbaar gebruik van door er februaristakers en verzetsmensen van verschillend kaliber in op te sluiten. De tralies blijven tot 1989; eerst als Huis van Bewaring, later als jeugdgevangenis. In de volgende tien jaar huren kunstenaars de cellen en andere ruimtes als atelier. Het Oostelijk Havengebied in Amsterdam wordt dan al omgetoverd van een verlaten vrijstaat voor stadsnomaden tot een cultbuurt voor rijke yuppen. Via een prijsvraag van de gemeente krijgt het Lloyd vervolgens zijn huidige bestemming. Sinds een jaar doet het gebouw zijn naam eindelijk eer aan. De grote zaal voor het eten en relaxen is beneden in het centrum van het gebouw. Alle verdiepingen zijn hier doorgebroken. Het vrolijke daglicht dendert naar binnen door de glasplaten die bovenin de dakpannen vervangen. De smalle hoge pilaar van licht voelt aan als een moderne kathedraal. Op opengewerkte verdiepingen aan weerszijden ervan, prijkt onder andere een heuse kunstbibliotheek. Hier is de Culturele Ambassade van het hotel gevestigd. Zij organiseert af en toe kunstzinnige activiteiten in het hotel. De enthousiaste medewerkers leiden gasten en bezoekers door de smalle gangen met de originele blauwe betegeling, naar ingenieuze inklapbare douchecabines, naar moderne bedsteden in oude liftschachten en naar felrode badkuipen die midden in de kamers staan. Hier wil je 116 nachtjes blijven en elke nacht een andere kamer. Het wordt de witte op de vijfde met het mooie uitzicht. De wc en douche achter de grote schuifdeur zijn echter minder spectaculair dan het prachtige design van de natte unit, die dwars door die andere dakkamer opgesteld staat. Ook mist het de authentieke sfeer van het gebouw, die op de zesde verdieping uit alle naden van het alom vertegenwoordigde hout kruipt. De gele marmoleum vloer van de witte kamer is koud vergeleken met het groezelige beton boven, waar de allereerste gasten nog op liepen. Toch wordt het de witte. Want het is een beetje warm en benauwd onder de kap op de hoogste verdieping. Licht ruisend zoemt er de airco zonder ophouden. Zachtjes dreunt in de ruimte ernaast de ketel. Authentiek is mooi, spannend en prikkelend, maar je moet het niet horen. reageer
Ga terug naar boven en lees meer stukjes in het archief. Reageren kan in het gastenboek.