weblog_stephan

Op deze pagina staan bespiegelingen, commentaren en columns van Stephan Kraan. De stukjes kunnen overal over gaan en zijn geordend op datum: het nieuwste staat bovenaan. U kunt reageren op deze schrijfsels via het gastenboek. Vermeld wel even het onderwerp.

Alle stukjes van november
•Oproer uit het archief •IDFA •Boys •Achterhaalde waarheid
•Gut azoy zu lign! •Quote •Domela's onzichtbare hand
•K&C op Vrijdag •Oefeningen •Beurs Klassieke Schepen •Luisterboekenbal

30 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Oproer uit het archief

Aan de Herengracht in het centrum van Amsterdam staat in een bocht een prachtig pand waarin het Theatermuseum is ondergebracht. Het is gebouwd in de eerste helft van de 17e eeuw en de muren en plafons beneden zijn nog origineel en geheel beschilderd met landschappen en engelen. Het ovale trappenhuis loopt van kelder tot bovenverdieping en is net, als de gang, bedekt met weelderig stucwerk in de Lodewijk XIV stijl. Ook wanneer theater, muziek en toneel niet je interesse heeft, moet je er eens gaan kijken. Je kunt er prima koffie drinken.

Momenteel heeft het Theatermuseum een tentoonstelling van kostuums van de ontwerper Herman van Elteren. De goed werkende audiotour maakt dat de kleurige en extrafagante pakken echt gaan leven. Van Elteren vertelt zelf over de diepere bedoeling van zijn creaties en hoe ze tot stand gekomen zijn. Dat is voor een leek echt heel boeiend om te horen. Nooit geweten dat de materiaalkeuze en snit zoveel symboliek en verwijzingen bevat naar bijvoorbeeld de tijd waarin een stuk speelt, de inhoud van het stuk, de sfeer en de karakters.

De benedenverdieping heeft in twee donkere maar oogverblindend mooie kamers ook nog een kleine tentoonstelling over theatervormgeving. De bovenverdieping is dicht. Hier wordt de nieuwe tentoonstelling Backstage voorbereid over hoe een muziektheatervoorstelling tot stand komt. Op 14 december gaat ie open. Het museum is momenteel dus beperkt toegankelijk. Je loopt er in een uurtje doorheen. De bezoeker krijgt echter slechts een heel klein deel te zien van wat zich werkelijk in deze panden bevindt.

Het museum is onderdeel van het Theater Instituut Nederland. Het TIN verzamelt alles over het hedendaags toneel en theater. Het is een vraagbaak, onderwijzer, netwerkcentrum en producent. De enorme mediatheek bevat bladmuziek, theaterteksten, boeken, video's, foto's, geluidsopnames, affiches, objecten, brieven, tekeningen, schilderijen, recensies en archieven van gezelschappen, instellingen en personen. Wie lid is, mag eindeloos in het materiaal snuffelen. De gigantische verzameling wordt verder toegankelijk gemaakt door het uitbrengen van cd's met historisch materiaal, dvd's en boeken. Jaarlijks geeft het TIN het Nederlands Theaterjaarboek uit. De 55ste aflevering 2005-2006 is net uit.

Vers van de pers is Ongehoord: Het Oproer Kraait. Een box van vier cd's met rebelse liedjes uit het VARA-radioprogramma van Jaap van der Merwe tussen 1968 en 1975. Hij verzamelde, vertaalde en bewerkte honderden opstandige liedjes uit binnen- en buitenland, die vervolgens door talloze bekende zangers en zangeressen zijn gezongen. Het TIN beheert het archief van Van der Merwe die in 1989 overleed. Maarten Eilander van het TIN wilde iets doen met de talloze (slechte) opnames die Van der Merwe zelf van de radio getapt had. Hij zocht en vond bij de VARA de originele banden met uniek en veelal onbekend materiaal. Hij selecteerde uiteindelijk 119 liedjes. Voor deze uitgave zijn de liedjes ingedeeld in thema's Het Gezag, Het Volk, De Strijd en De Internationale. Ieder van de vier cd's vertelt een eigen verhaal. De cd's zitten in een mooie box met een uitgebreide beschrijving van het leven en werk van Jaap van der Merwe. "Ga, ga Marianne, voer ons aan verlos de maatschappij; van de tirannen en maak ons vrij, en maak ons vrij!" Het noodzakelijke oproer tegen de huidige rechtse a-sociale politiek vlakkert zo uit de archieven van het Nederlands Theater Instituut omhoog. Je weet maar nooit...
reageer

28 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
IDFA

Een jarenlang gekoesterde wens gaat in vervulling. Het Internationaal Documentaire Festival Amsterdam is aan haar 19e editie toe en nog nooit was ik er geweest. Shame. Iedereen met interesse voor wereldse zaken en mooie beeldende journalistiek moet er natuurlijk heen. Het is er nooit van gekomen. Ook nu gaat het bijna mis. Terwijl anderen dagenlang onderuitgezakt in de verschillende Amsterdamse bioscopen naar mooie documentaires kijken, ben ik op mijn manier te druk.

Vanavond mag ik mij echter mengen met de geëngageerde linkse publiek van dit populaire festival. In City 1 aan het Leidse Plein draait om zes uur The Railroad All-Stars. Maar welke film van de 250 voorstellingen je ziet, is volgens de kenners bijzaak. Het is de bedoeling dat je je laat onderdompelen en verrassen. Vervolgens verdiep je je kennis over de films door met de makers in discussie te gaan, een masterclass te bezoeken of een forum bij te wonen. Ik heb een gratis kaart gekregen en kijk het gegeven paard niet in de bek.

Een normaal filmfestival is omgeven door chic, zo stel ik me voor. Rode lopers, uitdagende jurken en hoge hakken. Zo niet het IDFA. Geëngageerd links, zo noemde ik het publiek al even, en erg internationaal. Kunstenaars en kunstliefhebbers van velerlei pluimage en allesbehalve chic. Moderne brilletjes op, wat sjofel maar met stijl gekleed en duidelijk hoger opgeleid. De sfeer is gezellig en los, ondanks de enorme ellende die menig documentaire over het publiek heen stort. Het is druk zo rond etenstijd, maar naar ik begrijp is het op bijna elk uur van de dag een drukte van belang.

City 1 is een grote zaal met een enorm filmdoek. Hoewel er steeds berichten zijn dat alle voorstellingen zijn uitverkocht, is de zaal maar matig gevuld. De meesten hebben er al een lange dag opzitten en nestelen zich in de stoelen met hapjes en drinken van de biologische snackbar. The Railroad All-Stars gaat over een voetbalploegje bestaande uit arme hoeren die onder erbarmelijke omstandigheden wonen en werken in een sloppenwijk langs een spoorbaan in Guatemala City. Het hoerenelftal trapt geen bal raak, maar scoort wel in de media. De film volgt deze ontwikkeling en geeft in anderhalf uur een portret van enkele hoeren en van de verrichtingen van het team. Het is geen 'zware' film ondanks dat aan het eind blijkt dat het voetbalinitiatief van korte duur was en de meeste teamleden inmiddels achter de tralies zitten voor overvallen en moord. Er valt gelukkig ook veel te lachen met deze stumpers.

Als de lichten aan gaan, klinkt er applaus. Bij de uitgang kan je op een briefje je waardering schrijven. De briefjes bepalen wie de publieksprijs wint. Het is aanstekelijk om lekker in de hal te blijven zitten en bij een kop koffie naar het gemêleerde idfa gezelschap te kijken. Het sfeertje bevalt me wel. Volgend jaar moet ik er maar eens écht heen.

reageer

27 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Boys

De Toneelschuur en de Philharmonie midden in het centrum van Haarlem zijn de splinternieuwe en prachtige thuistheaters van Orkater. De succesvolle familie Van Warmendam verzamelt hier een indrukwekkend talentvolle vriendenschaar en veel producties van Orkater draaien hier hun try outs. Dit seizoen wordt de familieband versterkt door een maandelijkse avond onder de titel Boys in the Band.

De Boys in de Band zijn deze keer zeven doorgewinterde muzikanten die al speelden in de tijd van Hauser Orkater. Zij spelen met gastmuzikanten vooral nummers uit oude muziektheatervoorstellingen. Gesandwicht tussen twee blokjes muziek van deze Boys, staat een onderdeel uit een nieuwe voorstelling centraal. Vandaag zijn dat de vijf jongens van Susies Haarlok die momenteel de voorstelling De Man Die Zijn Hoofd Afzette spelen.

Susies Haarlok bestaat uit muzikanten die elkaar twaalf jaar geleden vonden op school en sinds 5 jaar een stichting is. Op een associatieve en moderne jazzy manier knutselen ze in innige samenwerking hun nummers in elkaar. Aanvankelijk spelen deze jonge honden als muzikanten mee in muziektheaterproducties, maar in De Man Die Zijn Hoofd Afzette zijn de muzikanten zelf ook acteur. In de sfeervolle intieme zaal van de Philharmonie vertellen de haarlokken hoe ze te werk gaan. Spreekstalmeester van dienst is acteur Michel Sluysmans. Hij stelt vragen en gaat met de vrolijke jonge muzikanten in gesprek.

Op beeldende wijze laat het vijftal horen hoe ze een eenvoudig ritme associatief combineren met een onmogelijke melodie en een vreemde tekst. De ingrediënten vertellen ieder voor zich op diepzinnige, dramatische en experimentele wijze het besluit van het lichaam om van het hoofd weg te gaan. Ze spelen stukjes die de voorstelling niet haalden. Het eindproduct is echter een verrassend toegankelijk nummer. Wanneer ze nog enkele nummers spelen blijkt Susies Haarlok een band met goede muzikanten en prima zangers die met het grootste gemak verschillende stijlen hanteren. Ze zijn met recht de nieuwe generatie Orkater, waar de oudjes zich niet voor hoeven te schamen.

Boys in the Band blijkt een toegankelijke en fijne wijze om een kijkje achter de schermen van een muziektheatervoorstelling te krijgen. De volgende keer, op 18 december, komt Nynke Laverman langs als opwarmertje voor de voorstelling Cecilia. Ja, ook deze Friese fadozangeres is opgenomen in de warme veelzijdige orkaterfamilie. Nog een paar dames en we kunnen ook genieten van de Girls in the Band.

reageer

26 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Achterhaalde waarheid

In recensies is de werkwijze van Al Gore vergeleken met die van Micheal Moore en Leni Riefenstahl. De succesvolle film over de 'klimaatcrisis' is dat echter geenszins. Waar beide propagandisten zich vaak schuldig maken aan insinuaties en inspelen op onderbuikgevoelens met een versimpeling van de realiteit, is An Incovenient Truth veel helderder, directer en eenvoudiger. De documentaire van de bijna president van de VS is een filmversie van een lezing met dia's waarmee Gore langs allerlei vooral wetenschappelijke zalen trekt.

Hij vertelt het verhaal van de opwarming van de aarde en dan vooral dat de mens daarvan de oorzaak is. Veel foto's van bergen, gletsjers en ijsvlakten. Hij vergelijkt twintig jaar geleden met nu en komt tot de slotsom dat bijvoorbeeld Nederland over vijftig jaar onder water staat. Het is een indrukwekkende opsomming van klimatologische ellende die niemand echt kan verrassen. Greenpeace en andere ijveraars voor een milieuvriendelijke politiek zwaaien al jarenlang met dezelfde bewijzen.

Maar wanneer Al Gore de rampspoed wereldwijd in bioscopen vertelt, krijgt het een extra lading en vooral oneindig meer aandacht. Gore vermengt beelden van zijn lezing met filmpjes uit zijn persoonlijk leven. Waarschijnlijk om het verhaal geloofwaardiger, dan wel vooral niet te saai te laten zijn. Ook komt hij aan het eind met een serie aanbevelingen waarmee ieder mens een kleine bijdrage aan de vermindering van CO2 uitstoot kan leveren. Inkoppers voor wie regelmatig een krant leest en typisch Amerikaans gemoraliseer. Echt storend is het in deze film echter niet, maar een oscarnominatie is wat overdreven.

En de boodschap? Ach, de waarheid dringt zich ook zonder deze film steeds nadrukkelijker aan ons op. Kijk maar naar buiten; naar de statistieken, warmterecords en andere extremen van de laatste maanden en jaren. De veranderingen gaan zo snel, dat het heel redelijk is te geloven dat het onheil niet meer te keren is. En zou Gore werkelijk een groene revolutie in het Witte Huis zijn begonnen? Het is niet erg waarschijnlijk. Toch is het goed dat deze film even de aandacht vraagt. Zelfs in Nederland hebben de groenste partijen het milieu immers van de agenda gehaald.

reageer

25 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Gut azoy zu lign!

"Leyg dayn kop af mayne knie"; leg je hoofd maar op mijn knie en laat je in slaap wiegen. De jiddishe zangeres Shura Lipovsky weet wat de zestig overwegend vrouwen in de zaal nodig hebben op een natte zaterdagmorgen. Slaapverwekkend is haar workshop echter allerminst. Ze trekt haar publiek moeiteloos mee met haar optimistische teksten, gebed in heerlijke jiddishe melodieën. Vanaf de eerste seconde klinkt een vol gezang door Christofori aan de Prinsengracht.

Shura Lipovsky (45) is een Nederlandse zangeres die vanaf haar veertiende gegrepen is door het jiddishe lied. Ze heeft zich alle facetten van de taal en de muziek uit de rijke joodse culturele traditie meer dan eigen gemaakt op tal van universiteiten en conservatoria overal ter wereld. Lipovski geldt tegenwoordig overal als een toonaangevende kenner en vertolker van het Jiddish. Daarbij kijkt ze zeker niet alleen nostalgisch terug maar draagt ze vooral uit dat de jiddishe cultuur een hedendaagse levende cultuur is.

Tijdens de inspirerende workshop leert Lipovsky vier nieuw geschreven en gecomponeerde liederen aan die aansluiten bij haar positieve levensmotto. In moeilijke tijden moet je mooie muziek blijven koesteren. Teksten die een dramatisch verhaal vertellen, moeten naast de 'snik' ook een knipoog hebben; naast het gedragen en welgemeend geweeklaag, een luchtige lach in een vrolijke melodie. Dat klinkt zoetig, maar Shura Lipovsky steekt nergens een bevoogdend vingertje op. Ze is wat ze zingt en wat ze uitdraagt.

Daarbij vergeet ze vooral niet te vermelden dat ze uit de socialistische Joodse traditie van het Bundisme geboren is. De joden die zich vooral richten op mensen en minder op religie; die vinden dat ieder mens recht heeft op cultuur, op gelijke kansen zich te ontwikkelen. De passivisten die de revolutie in Rusland steunden omdat het Tsarenregiem zo verschrikkelijk was en die vervolgens zeer teleurgesteld waren toen het nieuwe regiem even erg bleek. Zij bezingen het 'beloofde land' als een plek waar niemand vervolgd wordt. Deze socialististische joden geloven in de goedheid van de mens. Dat we dagelijks geconfronteerd worden met een puinhoop waar humanistische waarden zoek zijn, doet daar niets aan af. "Je mag best wat naief zijn", aldus Lipovsky.

Deze boodschap is op z'n sterkst in muziek, waarbij de melodie zo mooi is, dat die nauwelijks woorden nodig heeft om begrepen te worden. Daarom leert Shura Lipovsky haar toehoorders vooral de melodieën aan. Een op het oog kinderlijk la-la-la tovert ze glimlachend in een handomdraai om in een veelzeggende deun vol emotie. Het publiek neemt het meteen over. De samenzang is hartverwarmend de woorden komen vanzelf. En dan zingt Lipovsky een regel voor en het publiek volgt. Ze corrigeert razendsnel de uitspraak en legt tussen neus en lippen de geschiedenis van het Jiddish uit; de verschillen met het Duits en hoe je fonetisch teksten moet lezen. Ze laat je voelen waarom deze jisddishe muziek zo'n krachtig bindmiddel is voor Joden overal ter wereld.

Ruim twee uur aaneengesloten, zingt en praat Shura Lipovsky met haar gehoor. En als het strakke schema van het Internationaal Joods Muziekfestival haar niet had afgeremd, was ze nu nog bezig geweest en niemand had de zaal verlaten. Want als Shura Lipovsky zingt, spreekt en lacht, wil je er niets van missen.

reageer

23 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Quote

"De 'Partij van de Anarchisten' is de enige échte grote winnaar
van deze verkiezingen"

Gerrit Zalm

Gezien deze contradictio in terminis heeft Zalm weinig van het gedachtengoed van Ferdinand Domela Nieuwenhuis begrepen.

reageer

22 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Domela's onzichtbare hand

Heb je de Stemwijzer gedaan?

Partij voor de Dieren op 1, dan nek-aan-nek de SP en GroenLinks.

En wat wordt het? Wat ga je stemmen? Of ben je nog zwevend?

Nee, ik zweef niet. Maar ik stem ook niet.

Niet stemmen? Wat is dat voor stoms. Dat is toch je democratisch recht?

Ach, het maakt toch niet uit welke regering we hebben; het kapitaal regeert.

Maar je wil het toch ook socialer en rechtvaardiger dan met Balk en Verdonk?

Jawel, maar in wezen maakt het niet uit of je nu door de één of door de ander gebeten wordt, zolang het systeem ...

Stemmen is een kleine moeite, baat het niet dan schaadt het niet. Je kan het toch proberen, misschien ... als we allemaal links stemmen?

Ons parlementair systeem is niet democratisch, niet echt. Domela Nieuwenhuis zei al...

Oh, ben je er zo één. Niet stemmen vanwege een nostalgische anarchistische overtuiging; dat is toch uit de tijd, totaal achterhaald! Wat wil je dan? Revolutie?

Ik draag nog een gebroken geweertje en Domela kijkt thuis van boven de schoorsteenmantel omlaag.

Alsof dat helpt! Je hebt toch ook een auto? Je móet gewoon stemmen. Doe het dan voor mij; voor de armen; de zieken, de werkelozen, het milieu. Stemmen is het enige wat je kan doen.

Ik lever dagelijks al zoveel idealen in. Nu blijf ik principieel.

Dan moet je voortaan ook niet meer klagen. Onnozele, rechtlijnige stijfkop!

reageer

21 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
K&C op Vrijdag

Trouwe lezers weten dat ik sinds enkele weken eindredacteur ben van een live radioprogramma bij Amsterdam FM. - De stem van de hoofdstad - Iedere vrijdagmiddag zijn we met een klein team in de foyer van de Openbare Bibliotheek aan de Prinsengracht. Op een laag podium staat een tafel met vier microfoons met pal daarnaast een mobiele box met alle apparatuur voor drie uur radio. In de zaal voldoende tafels, stoelen, koffie en thee voor het publiek.

Het team bestaat uit twee presentatoren, enkele redacteuren en een technicus. Er komen veel gasten: schrijvers, regisseurs, kunstenaars, acteurs en andere bekende en onbekende cultuurproducenten. De gesprekken zijn doorgaans diepteinterviews over het werk van de gasten. Vaak is er live muziek van met name singer songwriters en unplugged bandjes.

Als eindredacteur maak ik de draaiboeken, zorg voor een goed verloop van de uitzending en bewaak de tijd. Ook organiseer ik zelf items en doe interviews. De aansprakelijkheid voor deze drie uur ligt bij mij en ik leg verantwoording af aan de hoofdredacteur van Amsterdam FM. Amsterdam FM is onderdeel van de publieke omroep Salto en ook bekend onder de naam Stads FM.

Mocht je eens willen luisteren hoe dit klinkt, dan kan dat in Amsterdam via de kabel op 88.1 en via de ether op 106.8 FM. Via de pc kan je real time luisteren via www.amsterdamfm.nl. Daar staan ook oudere afleveringen.

Wanneer je op www.oba.nl doorklikt op Amsterdam FM en Kunst en Cultuur, kan je zien wat de onderwerpen van het programma zijn en welke gasten we hebben.
reageer

19 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Oefeningen

Oktober en november zijn traditiegetrouw nogal druk. Het Internationaal Shantyfestival Workum en de Beurs Klassieke Schepen slurpen de uren uit mijn dagen. Stukken schrijven en foto's maken voor de media, voor folders en voor websites. Verder veel telefoneren; problemen oplossen en gelukkig ook veel mensen ontmoeten. Met name dat laatste schijnt belangrijk te zijn, met het onontbeerlijke communicatiewapen nummer 1 in de hand: visitekaartjes.

Wanneer het functioneel is, gaat netwerken me aardig af. Even babbelen in verband met een interview of een activiteit, handje schudden en kaartje uitwisselen. Klaar. Moeilijker is het wanneer het gaat om netwerken om te netwerken; babbelen om gehoord te worden; en visitekaartjes uitdelen om in iemands broekzak te bungelen; het liefst van iemand die jou ooit nodig heeft. Dat schijnt toch wel erg belangrijk te zijn, tenminste wanneer je af en toe een nieuwe klus wilt hebben. Een betaalde klus. Want gratis wil iedereen wel van je diensten gebruik maken.

Mijn klussen zijn momenteel helaas allemaal gratis klussen. Ook mijn nieuwste aanwinst: Amsterdam FM. Elke vrijdag een drie uur durend live radioprogramma maken is een hele klus. We moeten schrijvers, acteurs, filmmakers, muzikanten werven om achter onze microfoon plaats te nemen; hun boeken, toneelstukken, films of cd's gezien of gehoord hebben en erover mee kunnen praten. Hartstikke leuk en heel goed voor mijn netwerk. Mijn stapel nieuwe kaartjes gaan er grif doorheen.

Datzelfde geldt wanneer ik me dwing om toch een receptie, opening of prijsuitreiking bij te wonen om te netwerken. Meestal is de muziek te hard om elkaar te verstaan, maar daar gaat het ook niet om. Nee, dat kaartje moet ronddwarrelen, maar of het ook die gedroomde betaalde baan brengt? Netwerken is eigenlijk niets voor mij. Ik ben een werker. Maar wie werken wil in de journalistiek moet investeren.

Daarom doe ik wat ik doe. Het zijn allemaal oefeningen, investeringen op weg naar de echte verandering. "Je blijft maar oefenen," hoor ik mijn moeder licht verwijtend roepen, "je hele leven al." Ze heeft gelijk.
reageer

5 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Beurs Klassieke Schepen

Volgend weekend is de tiende editie van de Beurs Klassieke Schepen. (zie 10 oktober) Centraal in de haven van Enkhuizen komen meer dan 80 oude schepen en op de kade een reusachtige tent voor meer dan 160 exposanten. De beurs omvat bijna de gehele bedrijfstak die met oude en nieuwgebouwde klassieke schepen te maken heeft; professionals en hobbyisten.

Dat betekent voor u dat u even vergeefs zult zoeken naar nieuwe verhaaltjes in dit weblog. Niet omdat ik vruchteloos van een oud schuitje lig te dromen. Nee, ik weet hoeveel werk zo'n drijvend zorgenkind met zich mee brengt. Dat is niets voor mij. Erover dromen doe ik graag, maar de komende dagen ga ik er vooral veel over schrijven. U kunt mijn verse stukjes lezen op de laatste-nieuws-pagina van www.klassieke-schepen.nl of door hier te klikken.
reageer

2 november 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Luisterboekenbal

Een bezoekje aan Artis in de nachtelijke uren is geen dagelijkse gebeurtenis. Gisteravond echter, mochten de genodigden voor de Avond van het Luisterboek de donkere dierentuin in. Schrijvers, acteurs, regisseurs, technici, marketing experts, uitgevers, boekhandelaren en andere betrokkenen verzamelden zich in de Flamingoserre voor de aftrap van de Week van het Luisterboek.

Een luisterboek is een voorgelezen versie van een gewoon boek. Meestal gebeurt dat voorlezen integraal, wat soms neerkomt op indrukwekkende hoeveelheden cd's per boek. De complete Harry Potter omhelst ongeveer tachtig cd's; Lord of The Rings zo'n vijftig. Dat inlezen gebeurt door de schrijver zelf, door een beroemde landgenoot of door een voorleesexpert. Niet alle boeken lenen zich om als luisterboek te worden uitgegeven. Toch zijn de meeste genres wel voorhanden. De Openbare Bibliotheek van Amsterdam heeft zo'n 4000 titels. Vandaar dat de directeur van de OBA, als grootafnemer, voorzitter mocht zijn van de jury.

Net als de grote landelijke literatuurprijs voor boeken, was er deze avond de prijs voor het beste luisterboek. Voor de bekendmaking en uitreiking ervan wandelde het gezelschap van de Flamingoserre naar het Planetarium. Slechts een enkele brulaap kwam boven de zachte stadsgeluiden uit. Verder sliepen alle dieren in hun nachthokken en viel deze op het oog romantische wandeling wat teleurstellend uit. Sterren waren pas te zien op de witte wanden van het grote koepelvormige Planetarium.

Van alle zes genomineerden kwam een fragment voorbij. Maar de geluidsinstallatie stond slecht afgesteld. Vervelend als het gaat om de beoordeling van stem en stemgebruik. Het is misschien de reden waarom sommige aanwezigen op grond van die fragmenten liever een andere winnaar gezien hadden. Bijvoorbeeld Jeroen Willems die fenomenaal Het Psalmenoproer van Marten 't Hart voorleest, of -de beste- Beatrice van der Poel met De bewoonde wereld van Nicci French. Het werd uiteindelijk de oude meester-schrijver Remco Campert zelf die traag en gebogen, de gouden cd's voor het voorlezen van zijn eigen boek Het Satijnen Hart in ontvangst nam. De jury oordeelde dat zijn vertolking een perfecte synthese tussen voordracht en origineel was. Campert was oprecht blij, maar hoopte toch dat mensen boeken zouden blijven kopen, want een schrijver ziet zijn teksten het liefst gelezen worden.

Terug in de Flamingoserre was er champagne en frituur. Tijd om te babbelen was er nauwelijks want de gelegenheidsband van uitgevers bleek stevige rock te spelen. De Flamingoserre is een soort grote plantenkas van glas. Daardoor versterkte het keiharde geluid zodanig, dat converseren werkelijk onmogelijk was. De gevoelige oren van al die luisterboekfanaten kregen het tijdens dit Luisterboekenbal daarom flink te verduren. De oude Campert was echt niet de enige die liever een bescheiden nachtelijk concert van de bewoners van Artis had beluisterd.

De Week van het Luisterboek duurt tot 12 november. Wie een voorgelezen boek koopt, krijgt er een Luisterboekgeschenk bij.
reageer

Ga terug naar boven en lees meer stukjes in het archief.
Reageren kan in het gastenboek.

Step

han Kraan©