Step

Weblog

Curriculum Vitae
Biografie
Producten
_________
Alle artikelen naar

_________
Gastenboek
Links
Contact

Fotogalerij

 

Op deze pagina staan bespiegelingen, commentaren en columns van Stephan Kraan. De stukjes kunnen overal over gaan en zijn geordend op datum: het nieuwste staat bovenaan. U kunt reageren op deze schrijfsels via het gastenboek. Vermeld wel even het onderwerp.

Alle stukjes van april • Plassers • Bruce (2) • D70s • Bruce • Handboek • Tevreden maart • Coverstory • In't register • Goede naam februari: • Even bijpraten januari: • Taal noch teken • Potter • Taol • Verjaardag • Rajakimoes

30 april 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Plassers Wie op Koninginnedag vanuit een willekeurig grachtenpand in Amsterdam op twee hoog naar buiten kijkt, valt van de ene verbazing in de ander. Niet vanwege de eindeloze vloot aan kleine en grote versierde bootjes. Niet vanwege de schuiten vol deinende mensen die zonder uitzondering oranje outfits dragen. Niet vanwege de keiharde dancemuziek die dj's vanaf die schuiten door de grachten knallen. Niet vanwege de zwalkende touristen die met een oranje cowboyhoed of nazihelm dronken van kleedje naar kleedje gaan. Nee, het zijn de plassers die verbazen. Ballancerend op de rand van hun bootje, toveren mannen hun edel deel tevoorschijn om vervolgens onbeschaamd met een indrukwekkende boog het water van de gracht te verzilten. Het schuimend bier dat ze permanent nuttigen lijkt er ongezuiverd uit te komen in een schier eindeloze straal. Ze zwaaien ondertussen naar de vele mannen op de kades die lachend terugwateren. Op bijna op ieder willekeurig moment van de dag telt de verbaasde gluurder minstens twee plassers in het kleine stukje gracht dat hij kan overzien. Het zijn niet alleen mannen. Ook vrouwen hurken sierlijk tussen de auto's om vervolgens in één beweging hun broek op te hijsen en verder te lopen, alsof het een nieuwe danspas is. Geen mens kijkt ervan op. Wildplassen mag blijkbaar op Koninginnedag en dat privilege laat niemand zich ontgaan. Nu heeft een toiletpapiergigant gisteren een onderzoek laten doen. Zeventig procent van de mannen en dertig procent van de vrouwen verkiest de gracht, een boom of een steegje boven de 550 mobiele toiletvoorzieningen; en niet alleen voor een plasje. Mannen zeggen bij het wildplassen meer gêne te voelen dan vrouwen. Op de boten in de gracht blijkt daar niets van. Al hossend zwaaien de vrolijke dronkebroeders bij bosjes hun gieters in het rond. Zoveel piemels zie werkelijk nooit op de Smildervaart. reageer

29 april 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Bruce (2) Ik heb hem gekocht; mijn eerste Bruce Springsteen. Geheel volgens plan, zoals u eerder al kon lezen. Ik kocht The Seeger Sessions op mijn favoriete adres, waar ik verkoper ken. Een Springsteen fan die alles van The Boss heeft. Hij is ook een liefhebber van Americana en vond deze cd helemaal geweldig. Ik kende dus geen twijfels meer over mijn aanschaf. Nu wilt u natuurlijk meteen weten of mijn transactie navolging behoeft. Indien u een Bruce Spingsteen fan bent, is deze vraag impertinent. U bent al voorzien en waarschijnlijk niet blij met het nieuwe imago dat Springsteen zich aanmeet. U zult hetzelfde gevoel hebben als de fans van Dylan toen deze ineens zijn christelijke bekering uitvoerig bezong. Toch klinkt deze cd als een feestje waar Bruce het naar zijn zin heeft. En dat is voor een liefhebber natuurlijk al genoeg reden om deze muzikale move eens goed te bestuderen. Indien u een folkliefhebber bent met een zwak voor de Amerikaanse folkrevival onder de indirecte leiding van Pete Seeger en zijn Weavers; u kunt de plaat gerust kopen. Weet wel dat Springsteens The Seeger Sessions klinken als echte sessies. Een verzameling niet echt ingespeelde muzikanten, die -op basis van los-vaste arrangementsafspraken- dertien nummers van Seeger speelt onder de leiding van Bruce. Het klinkt niet beter of slechter dan een gemiddelde kroegsessie in New York, waar deze klasse muzikanten doorgaans te vinden zijn. Het enige is dat Bruce alle nummers zingt en ter plekke arrangeert en dat is op een normale sessie niet zo. Het is trouwens prachtig om op de bijgeleverde dvd te zien hoe hij dit doet. Zijn doorleefde stem past prima bij deze folksongs met een doorgaans sociale inhoud. We Shall Overcome is een prima plaat; vrolijk en swingend. De cd en de tour zullen Bruce meer geld opbrengen dan dat Pete Seeger in zijn lange leven heeft verworven. Het is eigenlijk verbijsterend dat de 56-jarige Springsteen pas in 1997 naar de platen van Pete Seeger is gaan luisteren. Hij doet dit nadat hij gevraagd was een nummer van Seeger te vertolken op een cd, gewijdt aan de levende legende. Ik dacht altijd dat de artiesten die op Where Have All The Flowers Gone zongen, iets met Seeger hadden. Velen doen dat ook. Ani DiFranco en Sweet Honey In The Rock spelen regelmatig op Seegers Clearwater Festival en zijn net als Seeger linkse rebellen. Op dat gedachtegoed is Springsteen nauwelijks te betrappen. De steenrijke popster moet gevraagd zijn op basis van naam en reputatie als working class hero uit de beginjaren. Dat is niet erg, maar wel dat deze popmuzikant op leeftijd, zijn roots niet kent. Bruce lette blijkbaar niet op in de klas. De ontdekking van Pete Seeger vond Springsteen met terugwerkende kracht een ode waard. Even gaan je gedachten naar Ry Cooder die de Cubaanse muziek ontdekte met Buena Vista Social Club en Paul Simon Zuid-Afrika met Ladysmith Black Mambazo. Nu zal de oude Seeger geen wereldtournee meer maken, maar zijn muziek krijgt ongetwijfeld een impuls. De cd is dan ook een prima ode, maar nergens de weet energieke en swingende Bruce de bevlogenheid en het sociale geloof van Seeger te benaderen. Indien u Pete Seeger niet kent; probeer een live dubbel cd te bemachtigen en luister hoe hij in 1963 met zijn banjo Carnagy Hall helemaal plat speelt. De dubbel cd met het live concert in Sanders Theatre in 1980 is ook goed. Ook Seegers oude Weavers leggen een aanstekelijke opzwepende luchtigheid in het politieke engagement van de nummers. Luister naar deze inmiddels bejaarde helden en u weet wat ik bedoel. Toch is Springsteen zonder razende gitaren en dreunende drums veel beter te pruimen dan op zijn rockplaten. Hij is nog steeds niet de best articulerende zanger, maar veel beter verstaanbaar dan tegen de achtergrond van drums, elektrische gitaren en dreunende bassen. The Seeger Sessions staat vol swingende feestfolk die niet altijd even goed te duiden is. Soms gaat het de richting uit van de Bluegrass; dan weer Iers of Tex Mex met Jazz invloeden. Maar de plaat is dan ook niets meer en niets minder dan een weergave van een vrolijke deinende sessie. reageer

26 april 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. D70s Kan je ook een fotootje bij het interview maken? Steeds vaker vraagt een opdrachtgever om beeldmateriaal bij de teksten. Nu heb ik een mooie Amerikaanse Nikon Coolpix 5200. Het is een broekzakmodel, maar dan wel eentje met kwaliteit. Zoals u elders op deze site kunt zien, kan je er hele mooie platen mee maken. Ook heeft de Coolpix geen vertraging, zoals al die andere kleine digitaaltjes; afdrukken is meteen raak. Bij een portret onder slechte lichtomstandigheden, laat dit digitale wondertje de fotograaf echter in de steek. In de eerste plaats moet je voor een portret deze camera vlak voor iemands gezicht houden. Dan zorgt de flits voor grote schrikachtige ogen en is het slachtoffer vervolgens bijna blind. Het resultaat is bovendien een overbelicht gelaat zonder enige uitdrukkingskracht en warmte. Dat doet verlangen naar een ouderwetse spiegelreflex. Ik had ooit een mooie Minolta. Ik hield van dat simpele maar doeltreffende scherpstelmechanisme. Jarenlang droeg ik het toestel met me mee. Fotoboeken vol kleurige en zwartwit opnames afkomstig uit dit toestel houden mijn herinneringen fris. Ik vond fotograferen en dokawerk prachtig. Toch kwam er een moment dat dit camerawerk me begon te storen. Ik zag de wereld door een zoeker en was alsmaar bezig met compositie, belichtingstijden en scherptediepte. Gewoon genieten van een mooi moment of een prachtig uitzicht was er niet bij. Het moest meteen op de gevoelige plaat vastgelegd worden. Dit dreef mijn omgeving tot wanhoop. De spiegelreflex begaf het ergens in dit stadium en ik kocht geen nieuwe. Maar nu is het moment van inkeer gekomen. Mijn werk als tekstschrijver en journalist is een heerlijk argument om veel geld uit te geven. 'Ik heb echt een spiegelreflex nodig', zoemt al weken door mijn hoofd. Op het moment dat ik de eerste testen en reviews ging lezen, kon ik deze gedachte niet meer verdringen. Ik moest en zou een digitale spiegelreflex. Dan komt de vraag welke camera het moet worden. Eigenlijk zijn er maar twee toonaangevende merken: Canon en Nikon. In mijn budget betekent dit de keuze uit drie toestellen: de Canon EOS 350D, de Nikon D50 en de duurdere Nikon D70s. Ik zal u niet vermoeien met al mijn overwegingen, maar ik heb uiteindelijk de laatste gekocht. Gewoon bij mijn vertrouwde fotoboer. Ik heb er flink wat afgepraat, omdat de prijzen op internet echt heel veel lager waren dan die in de winkel. Mijn behoefte is bevredigd; de rust in het hoofd weergekeerd. Mijn uitrusting als journalist is compleet en ik kan aan de slag. Nou ja, eerst nog het technisch boekwerk doorwerken, dan alle oude kennis over diafragma's en sluitertijden weer ophalen en tenslotte leren scherpstellen met mijn kippige versleten ogen. Fotograferen is een kwestie van veel doen, weet ik nog. Dus kom maar op met die opdrachten. reageer

25 april 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Bruce De laatste dagen draait Radio 1 regelmatig een mooi nummer. Het is de shanty 'Pay Me My Money Down' in een swingende Tex-Mex uitvoering van Bruce Springsteen. Het is van een nieuwe cd die vandaag uit komt. De hardrocker gaat helemaal terug naar zijn roots met vijftien liedjes van de levende Amerikaanse folk legende Pete Seeger, die al jaren successen vierde toen de 56 jarige Springsteen nog geboren moest worden. Misschien is het nostalgie van deze ruige herrieschopper. Misschien denkt hij nog een slaatje te slaan uit het eerdere succes van de traditionele muziek van Oh Brother Where Art Thou, in 2002 nummer 1 in de VS. Zeker is dat zijn tournee met deze muziek in Amerika en Europa binnen enkele minuten was uitverkocht. Het ziet er dus naar uit dat Bruce gaat scoren en de traditionele folkmuziek een flinke swing geeft. De folksongs op de cd zijn voor mensen die een beetje thuis zijn in het genre allemaal bekende evergreens. 'Jesse James', 'Mrs. Mcgrath', 'John Henry', 'Shenandoah', 'Jacobs Ladder' en natuurlijk 'We shall Overcome'. Allemaal ooit vertolkt door Pete Seeger sinds de jaren veertig, ver voor het begin van de eerste grote folkrevival in Amerika. Ik heb een hele stapel cd's van Pete Seeger solo en van zijn Weavers. De banjospeler was en is een fantastische artiest. Op http://bruce.orel.ws/seegersessions staan honderden feiten over de liedjes, zoals alle achtergronden van de nummers, 20 cd's met minstens drie van deze nummers, en een lijst met 40 artiesten die minstens drie nummers opnamen. In totaal zongen 1270 meer of minder beroemde artiesten deze liedjes. Vandaag ligt de cd 'We Shall Overcome, The Seeger Sessions', inclusief dvd, in de schappen. Dit 21ste Springsteen album wordt mijn eerste. Op 30 april begint een wereldtournee tijdens het New Orleans Jazz & Heritage Festival en op 16 mei komt hij naar Amsterdam. Het concert is uitverkocht maar via op marktplaats kost een ticket slechts 169 euro. Hmm.. Lees verder op 29 april reageer

23 april 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Handboek Eindelijk is't ie binnen. Het handboek Ecologische Verbindingszones van het TEN3 project van de provincie Drenthe. In december leverde het redigeren van dit boekje mij bijna RSI op. De meer dan honderd pagina's herschreef ik in een week tijd. Nu ligt het voor me in full color en binnenkort komt het handboek ook nog als cd-rom uit. De spoedopdracht was het begin van meer. Inmiddels ben ik bijna een expert op het gebied van de Europese natuurlijke infrastructuur voor palingen, kikkers, ringslangen en otters. Wat is de natuur toch mooi.. reageer

7 april 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Tevreden GGZ-Drenthe heeft een aardig boekje verspreid onder haar medewerkers. Het is populaire versie van een eindverslag van een onderzoek onder het personeel. Onderzocht is de mate van tevredenheid onder de zorgverleners. De uitkomsten worden in het boekje niet saai op een rijtje gezet, maar opgeleukt met interviews. Ondanks dat u dit boekje enkel kunt inzien indien u bij GGZ-Drenthe werkt, maak ik er hier even melding van. De meeste interviews zijn namelijk van mijn hand en het boekje weer een aardige toevoeging aan mijn steeds lijviger portfolio. Het boekje bevat 42 pagina's en is verspreid in een oplage van 750. reageer

25 maart 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Coverstory Vandaag viel de nieuwe Spiegel der Zeilvaart in de bus. Het tweede deel van mijn grote interview met botenbouwer Erik Slagmoolen staat erin. Dat wist ik al omdat in het vorige nummer, het eerste deel stond. De Spiegel houdt van logica, dus was dit niet verrassend. Het eerste deel van het verhaal was het openingsverhaal, maar het tweede deel is zelfs de coverstory. Een mooie foto van het Friese jacht de Anna onder zeil is de blikvanger. Over de bouw van dit schip gaat mijn artikel. Kopen dus, die Spiegel! reageer

15 maart 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. In't register De Kamer van Koophandel stuurt mij vandaag een felicitatie. Ik ben officieel toegetreden tot de middenstand en mag me ondernemer noemen. Zo'n mededeling ziet er zo uit: Als u op de tekst klikt, ziet u de gehele brief verschijnen. Van de belasting kreeg ik reeds eerder een VAR verklaring. Dan kan een opdrachtgever zien dat ik een valide partner ben die zijn zaakjes goed voor elkaar heeft. Bent u benieuwd hoe de belasting zoiets afhandeld? Klik dan hier. Een VAR-verklaring is niet hetzelfde als wat men wel een BTW-nummer noemt. Maar het betekent wel dat ik gerechtigd ben deze Belasting Toegevoegde Waarde te berekenen, en deze af moet dragen aan hen die het niet leuker maar wel makkelijker maken. Over die leus valt trouwens wel wat af te dingen. Nee, dat BTW-nummer valt eerdaags in de bus en moet samen met het KvK nummer op mijn briefpapier. En dan mag ik toetreden tot de Rotary van Smilde. Als die tenminste bestaat. Ik betwijfel dat zeer als ik de omschrijving in de Van Dale lees: Rotary = een organisatie van zakenlieden en personen uit de vrije beroepen, ten doel hebbende individuele hulpverlening, het zuiveren van de zakenwereld van bedrieglijke elementen, bevordering van handel en welvaart, bevordering van internationale verdraagzaamheid en verstandhouding en dienstbaarheid aan de maatschappij, zonder te letten op godsdienstige en politieke overtuiging. Nee, ik weet het zeker: Smilde heeft geen Rotary. Ach, met mijn marginale omzet zit er voorlopig toch geen liefdadigheid in. Eerst maar eens het hoofd boven water houden. Dan begin ik daarna wel bij de Lions Club tussen de geiten van onze plaatselijke kinderboerderij. reageer

14 maart 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Goede naam De Kamer van Koophandel en de belastingdienst ontvangen mij met blijdschap. Er gaan zoveel bedrijven failliet dat het goed is dat zich zo af en toe een moedige startende ondernemer meldt. Bij een kopje koffie komen alle rechten en plichten langs, uiteraard met bijbehorende facturen. Ondernemer ben je niet zo maar; daar moet je voor betalen. En je moet je zaakje adminstratief goed voor elkaar hebben. En... en... en... De muur van regelingen is niet echt uitnodigend voor een beginneling. Het aantal uren dat ik aan mijn schrijverij besteed en de verdiensten die daaruit volgen, maken mij voor de officiële instanties tot een prof, een broodschrijver; in ieder geval voor een deel. Dat wil ik zelf ook wel. Het is een droom om ooit mijn eigen schrijftoko te runnen en ervan te kunnen leven. Ik heb nu een registratienummer en een eigen boekhouder. Daarmee is een grote stap gezet. Mijn bedrijfje ontbeert echter een goede naam. Het gaat dan niet om reputatie en referenties; nee, mijn opdrachtgevers zijn nog steeds tevreden. Het gaat om een naam voor de onderneming. Ik kan het maar niet bedenken en gebruik voorlopig mijn eigen naam of de naam van de website. Een klinkende titel met korte en krachtige inhoudelijke informatie in een bijpassend logo, staat vast beter in de database van de Kamer van Koophandel. Het lijkt me stoer om dan eigen briefpapier en enveloppen te hebben voor offertes en dwangbevelen; het logo op mijn eigen bedrijfsautootje; op een bordje aan de muur van mijn huis. Maar ja, ik heb geen goede naam en geen logo. Ooit maakte een vriendin een stempel met persoonlijk beeldmerk voor mij: een ouderwets water-Kraan-tje waar een druppel aan hangt. In de druppel staat mijn voornaam. Hartstikke leuk voor een installateur maar niet als vignet voor een schrijfbedrijf. Het gebrek aan een sterk uithangbord laat me dus niet los. U kunt me op het rechte spoor helpen, door me een goede naam te bezorgen. Hebt u een briljant idee; laat het me even dan even weten en mail me. reageer

12 februari 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Even bijpraten Het is alweer bijna een maand geleden dat ik u vertelde dat weblog tijdelijk het slachtoffer is van drukke schrijfwerkzaamheden. Goed nieuws voor mij want voor het eerst komen de betaalde opdrachten achter elkaar binnen. Mijn streven om met schrijven in mijn onderhoud te voorzien, lijkt een stapje dichter bij de realiteit te komen. Op 1 februari leverde ik de laatste interviews in bij de afdeling communicatie van GGZ-Drenthe. Eind deze maand ligt er een boekje van 50 pagina's met acht interviews en foto's van mijn hand. Het boekje gaat over een groot tevredenheidsonderzoek onder het personeel. Dat onderzoek is een paar jaar geleden gedaan. Het boekje geeft de resultaten en de gevolgen ervan. De interviews dienen om een persoonlijke noot aan de feitelijke gegevens toe te voegen. Alle clusters binnen het bedrijf komen aan bod. Vanaf 1 februari werk ik aan een nieuwe opdracht van de Provincie Drenthe: een eenmalig full colour tijdschrift van 32 pagina's in drie talen. Het tijdschrift is een populair en toegankelijk eindverslag van een zeven jaar durend internationaal project. Drie landen, Groot-Brittannië, Duitsland en Nederland, en zeven regio's doen eraan mee. Drenthe is leider van dit TEN-project, Transnational Ecological Networks. Het gaat daarbij om het onderzoeken, voorbereiden en uitvoeren van natte ecologische verbindingszones. Het tijdschrift is bedoeld voor europarlementariërs; nationale, regionale en lokale politici en bestuurders; alle betrokken natuurbeschermingsgroepen en vrijwilligers. Ik schrijf hiervoor minstens veertien artikelen en ben eindredacteur. Ik werk samen met de projectleider en een vormgeefster. Op 1 april moet het tijdschrift klaar zijn. Ondertussen werken vormgevers van de Provincie Drenthe aan het handboek over hetzelfde onderwerp, dat ik in december redigeerde. Dat boek komt eind van de maand uit. En binnen een paar dagen ligt de nieuwe Spiegel der Zeilvaart op de mat, met het eerste deel van een uitgebreid portret van Erik Slagmoolen dat ik vorig jaar schreef. Tastbare resultaten van dagenlange schrijfwerkzaamheden. En hoe dit allemaal bevalt? Smile... reageer

18 januari 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Taal noch teken U zult wel denken: waar blijven die dynamische verhaaltjes in het weblog. Na een house aan schrijfsels in november is het nu aanmerkelijk rustiger. U begreep al dat het succes van de stukjes, debet is aan het huidige gebrek eraan. In december kwam er een volumineuze spoedklus voor de provincie Drenthe, waarvan het resultaat binnenkort in boekvorm te bewonderen is. De opdracht van GGZ-Drenthe om een groot aantal interviews te maken loopt nog steeds. Kortom er wordt gewerkt, maar niet altijd op deze plaats. Het is zelfs zo dat het grote aantal uren achter de computer een plaag is voor de gewrichten en spiertjes van mijn linker en vooral rechter arm. Oppassen dus voor RSI. Remedie: meer bewegen en minder typen. Software met spraakherkenning, is ook een optie. Ondertussen komen er emails binnen van potentiële opdrachtgevers dat meer schrijfopdrachten in het verschiet liggen. Dat is goed nieuws, maar noopt tot verdere oplettendheid aangaande de fysieke beperkingen van mijn gestel. Zo lees ik meer -momenteel De Verenigde Staten in de Twintigste Eeuw van Maarten van Rossem- train ik home en loop of fiets ik naar de supermarkt. Alle beetjes helpen. Ondertussen gonzen vergeefs in aanleg aanwezige onderwerpen voor schrijfsels door mijn hoofd. Daarnaast is er het beklemmende schuldgevoel wanneer u vergeefs deze pagina opent op zoek naar een inspirerend stukje vertier. Dat is natuurlijk niet nodig, maar op het moment dat verontruste lezers zich vragen beginnen te stellen aangaande mijn gezondheidstoestand, is er blijkbaar behoefte aan enige duidelijkheid. Welnu, zo u ziet is er geen reden tot ongerustheid. Ik blijf schrijven; soms hier en soms daar. reageer

14 januari 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Potter Eindelijk, de zeshonderdenvijftig pagina's van het eerste boek van het jaar zitten erop. Het lag al een vijf maanden in huis; de eerste druk van de Amerikaanse uitgave van de laatste Harry Potter. Een tovenares haalde het boek op 16 juli om twaalf uur 's nachts bij een boekhandel in Brooklyn en liet het achter op het kastje naast mijn bed. Er schuilt geen gedreven fan in mij en dus bleef de nieuwe Rowling daar liggen. De vorige vijf boeken in de serie heb ik trouw gelezen. Ook heb ik alle films gezien. Dus moet ik door: wat je begonnen bent, moet je afmaken. Op nieuwjaarsdag blies ik daarom de stof van het boek en begon met lichte tegenzin aan Harry Potter and the Half-blood Prince. Na deel vijf had ik het namelijk al een beetje gehad met die toverpuber. Bovendien zag ik vriendinnen na het lezen ervan in een wekenlange depressie zakken. Vorige week nog vertelde een kennis dat ze na een half uur huilen, troost vond bij discussiegroepen op internet om de kwade tijdingen uit het boek te duiden. Ik kreeg het advies deel te nemen aan zo'n therapiesessie ten einde een zenuwinzinking te voorkomen. Ik had toen nog vijfhonderd pagina's te gaan. Dergelijke profetieën maken dat je blijft lezen en wacht op het moment suprême. Deel zes is echter het meest saaie van alle delen tot nu toe. Het voortkabbelende zoetsappige verhaal is grotendeels een herhaling van zetten, aangevuld met voorspelbare prille puberliefdes. Deel zes ontbeert de speels in elkaar gevlochten verhaallijnen met verrassende wendingen uit de eerste boeken. Het hele boek is een ellenlange aanloop naar het verwachte dodelijke drama op het eind. Maar ik heb geen tranen geplengd en geen Prozac genomen. De magie is uitgewerkt. Rowling is moe en smacht naar het einde. Deze maand begint ze aan deel 7. Volgens de laatste berichten ligt de Engelse versie van dit boek op zaterdag 07/07/07 om twaalf uur 's nachts in de boekwinkels. Tel er nog een paar jaar bij voor de verfilmingen, dan zijn we rond 11/11/11 eindelijk verlost van dat tovenaarswereldje. Dat is een hele zit, maar voorlopig ben ik helemaal bij. Dat laatste restje Potter overleef ik ook nog wel; hij waarschijnlijk niet. reageer

6 januari 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Toal De eerste negentien jaar van mijn leven bracht ik door in een Oost-Groningse veenkolonie. Stadskanaal is net geen Drenthe. De grens loopt een paar honderd meter rechts van het lange kanaal tussen Bareveld en Ter Apel. Daar in de verte liggen de heuvels van de Hondsrug. De andere kant op -het Groninger land in- begint bij het dorp Onstwedde ook een kleine verhoging in het landschap. Dat kleine dorp was de baas over Stadskanaal ten tijde van mijn geboorte. Mijn paspoort vermeldt dan ook deze mooie oude naam als geboorteplaats. Mijn wieg stond echter aan het kanaal, op minder dan honderd meter van de Gele Klap. Terwijl de laatste turfschepen richting Stad voeren, hadden mijn ouders die wervelende gemeenschap rond de Martinitoren verruild voor het ontgonnen kale veendal. Zolang ik in Stadskanaal woonde, voelde de busrit naar de Stad als een reis naar mijn wortels en was ik jaloers op die verre heuvels vol eeuwenoude boerderijen met rieten daken rond een brink van bejaarde bomen. Hoewel ik een Knoalster ben en altijd wel zal blijven, worden gevoelens van heimwee, trots of nostalgie meestal overschaduwd door het hardnekkige idee dat het gras elders groener is. Rationeel gezien is dat onbegrijpelijk en onterecht. Vanaf mijn vroege puberteit bemoeide ik me met de cultuur, natuur en het landschap van mijn veenkolonie. Ik bewoog me in kringen die de waarde van het lintdorp en de schoonheid van de horizon koesterden. Ik had er vrienden en vriendinnen die stuk voor stuk leergierig en betrokken hun omgeving liefhadden. Hoe jong we ook waren. Eenmaal weg van deze uithoek, bekeek ik mijn geboorteplaats door een steeds donker wordende bril. Ik kwam slechts sporadisch op familiebezoek. Vol afschuw aanschouwde ik dan de intrede van 'moderne' en nieuwe wanstaltige en smakeloze bouwprojecten. Het lintdorp had last van een extreme vorm van weerzinswekkende boulimie. In mijn ogen toch vooral het resultaat van omhoog gevallen boeren domheid. Ik ergerde me ook meer en meer aan de grove tongval die van een dialect inmiddels gepromoveerd was tot een geregistreerde taal met woordenboeken en taalinstituten. Vanwaar dit negatieve achterom kijken? Hoewel niet helemaal onterecht, is mijn emotie absoluut overdreven en in wezen ook nog dubbel. Bij het zien van oude foto's, het horen van oude verhalen en het ontmoeten van oude vrienden, word ik eenvoudig overtuigd dat mijn tijd in Stadskanaal een hele bijzondere was. Sterker nog: ik woon nog steeds met plezier in een lintdorp; in een veenkolonie met een kanaal voor de deur. Mijn associaties zijn kennelijk het gevolg van een vreemde kronkel in mijn selectieve geheugen. Deze kronkel moet ergens ontstaan zijn in de wervelwind van mijn jonge jaren. Een psychiater bood mij al eens een psychoanalyse in het Gronings aan. Ik koos ervoor om het erbij te laten en de tijd zijn werk te laten doen. 't Gait zo as 't gait. Terugkijken is een zaak van ondergeschikt belang wanneer je er niet echt last van hebt. Daarnaast ben ook ik inmiddels ouder en milder geworden. Soms komt dat verleden echter even naar je toe. Zo viel vandaag onverwacht een pakket in de bus. Het bevatte een nieuwsbrief Groninger Cultureel Erfgoed; een folder met een oproep om een boek over Grunneger Toal te kopen; een memoblokje in het Gronings en het boek Twee Eeuwen Gronings, 'n Golden Taol. Een cadeautje van het 'Huis van de Groninger Cultuur'. Ja, zo'n huis bestaat echt. Het nieuwjaarsgeschenk was het gevolg van het recente contact met Henk Scholte (zie rajakimoes) die in dat cultuurhuis als consulent werkt. Het curieuze memoblokje is vooral grappig. Het boek is echter een serieus overzicht van 87 schrijvers en dichters die het Gronings hanteerden. Van elke schrijver is de inleiding in vlekkeloos ABN geschreven. Zo is het boek voor allochtone Groningers toegankelijk. 'Most dien toal nait verget'n' is de boodschap, 'kiek es hou mooi!' En dat is helemaal waar. Ook het gras in Groningen is groen. reageer

5 januari 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Verjaardag Fantastische televisie vandaag want het NOS Journaal bestaat 50 jaar. Dat vieren ze met 9 uur tv. Journaallezers tot 1995 komen om beurten een uur langs om nog eens het actuele journaal te lezen en in een vraaggesprek de tijd dat ze dienden toe te lichten. Het is fantastisch omdat de dag een overzicht is van de geschiedenis van de laatste halve eeuw in nieuwsflitsen. Voor een nieuwsvolger van 45 heeft het een groot opfrisgehalte -zat dat zo?-, een déjà vu gevoel -daar was ik ook bij- en verbazing -zoveel grote nieuwsmomenten-. Voor een halve journalist zijn de studiogesprekken over de veranderende werkwijzen en uitgangspunten bij het Journaal door de decennia heen, leerzaam en boeiend. Dat geldt ook voor hoe de nieuwslezers als journalisten hun vak beleefden en uitoefenden. Op de website van het NOS Journaal kan het publiek cijfers geven aan de meest uiteenlopende onderwerpen. Zo blijkt de nieuwe vormgeving van het Journaal niet erg populair; Harmen Siezen niet alleen de langst zittende maar ook de meest populaire nieuwslezer; de Bijlmerramp het belangrijkste binnenlands nieuws; 9/11 het belangrijkste buitenlands nieuws; de ontslagen Charles Groenhuijsen de populairste correspondent; de vrijlating van Nelson Mandela het beste goed nieuws bericht; sprongen uit de Twin Towers het meest aangrijpende nieuws; het doelpunt van Van Basten in 1988 het mooiste sportmoment en Erwin Kroll de beste weerman. Dan is er nog een rijtje bloopers met meest technische problemen. Het meest interessante deel van de website is het Dossier Journaal 50 Jaar. Hier kan iedereen de geschiedenis van het Journaal in heel zijn diversiteit nalezen. Wie niet achter het beeldscherm wil zitten, kan het boek van Ad van Liempt lezen. Een must voor elke nieuwsvolger. En hoe kienen ze het uit bij de NOS. Het Jeugdjournaal bestaat 25 jaar en vanavond om elf uur is de jubileumuitzending van Het Oog op Radio 1. Dertig jaar is dat prachtige programma al dagelijks te horen. Jubilea die allen volop aandacht krijgen. Met alle bezuinigingen op de NPS is het maar de vraag of dit grootschalige jubileum niet meteen het requiem is. reageer

3 januari 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Rajakimoes Twee weken geleden kreeg ik een mailtje uit Zaandam. Sanne speelt in een jeugdorkest in Zaandam. De dirigent van dit jeugdorkest komt uit Stadskanaal en heeft de naam van het orkest bedacht: Rayakimous. Het orkestlid dat zou achterhalen waar deze naam vandaan komt, mag een nieuwe naam bedenken. Het meisje wil die naam niet veranderen, maar is wel nieuwsgierig waar Rayakimous zijn oorsprong heeft. Via familie in Groningen weet Sanne van een jeugdcentrum Rajakimous in Stadskanaal. Via www.stephankraan.info vindt zij een oud-medewerker. Vandaar het mailtje met de vraag: waar komt de naam Rajakimous vandaan? Het moet Rajakimoes zijn, niet -mous. Mous is Gronings voor boerenkool, maar in die hoek moet het antwoord niet gezocht worden. Rajakimoes was de naam van een grote witte villa aan de Drouwenerstraat in Stadskanaal. Er omheen stonden mooie oude bomen. Het huis deed nog het meest denken aan Villa Kakelbont uit de tv serie Pippi Langkous. Maar voor een jonge puber had het grote huis een hele andere associaties. De villa lag langs de route die ik als kind vaak fietste. Het huis viel me echter pas op toen ik van vriendjes hoorde dat het een tempel van verderf was. Hier vond je seks en drugs en zelfs rock & roll. Ik was jong en onschuldig en had geen idee waar het over ging. Alleen de gedachte dat er blote Pippies zouden huizen achter die hoge donkere ramen van Kakelbont, zorgde ervoor dat ik bij elke passage de villa nauwlettend bekeek. Natuurlijk was er nooit iets te zien, maar dat prikkelde de fantasie alleen maar meer. In 1978 was ik klaar met de Havo. Het moest iets met mensen worden: de ASCA in Groningen. Alle eerstejaarsklassen van deze sociale academie waren echter volgeboekt en ik moest een jaartje wachten. Zo solliciteerde ik als schoolverlater bij jeugdcentrum Rajakimoes. De enige vraag die me gesteld werd, was of ik een foto kon ontwikkelen. Ik wist van niets, maar kreeg het baantje in de mysterieuze villa. Dat van die blote vrouwen was natuurlijk onzin, maar het centrum was op dat moment wel verworden tot een drugshol, waar openlijk werd gespoten bij de keiharde muziek van The Doors. Ik moest binnen twee weken een cursus fotografie geven. Ook leerde ik affiches afdrukken met de zeefdrukmachine. Ik wurmde me overal doorheen en kon na een jaar heel aardig biljarten en tafeltennissen. Sanne heeft natuurlijk niets aan dit verhaal. Zij wil alleen maar weten waar de naam vandaan komt. Ik kan Sanne niet helpen en stuur haar door naar een jeugdvriend; de enige Knoalster die van het platgronings zijn beroep en handelsmerk heeft gemaakt. Henk Scholte woonde vroeger vlakbij de villa. Hij kwam er vaak en heeft de details wellicht nog in zijn hoofd. Al dertig jaar is Henk wereldberoemd in Stad en Ommeland; als zanger van Törf -een folkgroep die al drie decenia in het Gronings zingt-, als streektaalconsulent en als presentator van een populair muziekprogramma bij Radio Noord. Sanne mailt met Henk en stuurt mij vandaag het antwoord. Henk weet inderdaad nog waar de naam Rajakimoes vandaan komt. Begin jaren zeventig had het plaatselijke sufferdje De Kanaalstreek een wedstrijd uitgeschreven: wie bedenkt de naam voor het nieuwe jeugdcentrum? De winnaar had het woord Rajakimoes bedacht. De letters staan voor Recreatie, Aktiviteit, Jongerenwerk, Alternatief, Kreativiteit, Informatie, Muziek, Organisatie, Evenementen en Sociëteit. Je moet er maar opkomen. Rajakimoes was, in de jaren voordat ik er kwam te werken, een wervelend centrum dat Stadskanaal cultureel en sociaal uit het veen omhoog trok. Sanne is blij dat het raadsel is opgelost. Zij gaat de naam van het orkest inderdaad niet veranderen want die past er wel bij. Zelf vind ik het antwoord een dodelijk saaie deceptie. Recreatie, Aktiviteit, Jongerenwerk, Alternatief, Kreativiteit, Informatie, Muziek, Organisatie, Evenementen, Sociëteit: daar krijgt zelfs de meest wellustige puber geen natte droom van. reageer

Ga terug naar boven en lees meer stukjes in het archief. Reageren kan in het gastenboek.