Step

Op deze pagina staan bespiegelingen, commentaren en columns van Stephan Kraan. De stukjes kunnen overal over gaan en zijn geordend op datum: het nieuwste staat bovenaan. U kunt reageren op deze schrijfsels via het gastenboek. Vermeld wel even het onderwerp.

Alle stukjes van december: • Jaaroverzicht • Welgemeend • Kerstbal • Vermoorde onschuld • Stukkie in de krant • Drukdrukdruk • HP/DeTijd • 25 jaar geleden alweer • HoHoHo • Cobi Schreijer overleden

30 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Jaaroverzicht De winterstop rond kerst en nieuwjaar nodigt uit tot mijmeringen en terugkijken. Op deze plaats past een omkijken naar mijn schrijfactiviteiten. In dit eerste volle jaar na het afronden van de School voor Journalistiek, wilde ik bovenal blijven schrijven. Het liefst als professioneel journalist, maar indien dat niet mogelijk was gewoon voor mezelf. De keuze vóór het schrijven betekende dat ik minder tijd had voor sporten, muziek maken en theater spelen. Ik wilde weinig andere verplichtingen aangaan, zodat er bij een schrijfopdracht meteen gewerkt kon worden. Zolang dit er niet was, hield ik me bezig met het vervolmaken van deze website en de start van dit weblog in mei. Ik schreef voor het weblog honderd en drie stukjes in zeven maanden. Niet elke maand even veel, want betaalde opdrachten gaan voor. Maar het aantal bezoekers aan de site ligt momenteel ver boven de duizend per maand en het aantal lezers van dit weblog zweeft rond de 400 per maand. Wat begon als schrijfoefeningen voor mezelf, is een soort on line mini-tijdschrift geworden. Nadat ik aan mezelf bewezen had een consistent schrijver te zijn, heb ik sommige politieke stukkies ook ondergebracht bij een weblog van de Volkskrant en sinds kort verschijnen de folk recensies op folkforum.nl. Zo hoop ik het bereik van stukkies te vergroten. Natuurlijk met als onderliggend doel dat mijn schrijfsels onder ogen komen van een redactie van krant, tijdschrift, website, radio of tv. Want voorlopig verdien ik de kost nog steeds als psychiatrisch verpleegkundige in de vaste nachtdienst. Natuurlijk ben ik voornemens de schrijfsels in dit weblog voort te zetten in 2006. De trent is dat een hoger aantal bezoekers inderdaad meer opdrachten binnen brengen. Dat kan gevolgen hebben voor het aantal schrijfsels. Betaalde opdrachten gaan immers voor. Zij moeten mij bevrijden uit de kooi van nachtdiensten. De meeste journalistieke activiteiten in 2005 behoorden tot de categorie liefdewerk en oud papier. Voor mij een manier van netwerken en mezelf onder de aandacht brengen. Investeren in de toekomst. Publiceren is waar het om draait. Gelukkig gebeurde dat ook. Een overzicht: In maart verschijnt in de Spiegel der Zeilvaart ter gelegenheid van de HISWA 2005 een uitgebreid achtergrondartikel van over het gebruik van teakhout uit Birma in de houten scheepsbouw. In april en mei worden de folders en website van de 9e Beurs Klassieke Schepen 2005 van nieuwe frisse teksten voorzien. Er is intensieve samenwerking met Thedo Fruithof, organisator van de beurs. Ook in de aanloop naar de eigenlijke beurs. In juni ontwerp ik een geheel nieuwe website voor het Internationaal Shantyfestival Workum. Behalve het design en het onderhoud van de site, neem ik ook de redactie over. Daarnaast doe ik de pr. voor het festival. In juli schrijft ik een artikel over Reid, de lichtstandopsteker van Workum. Het is gepubliceerd in het oktobernummer 2005 van de Spiegel der Zeilvaart, de Friso en Warkum yn é Beage. In september schrijf ik in opdracht van de Spiegel der Zeilvaart aan een uitgebreid interview met een bouwer en restaurateur van traditionele houten zeilschepen, Erik Slagmoolen. Het is tevens de gedetailleerde beschrijving van de bouw van het Fries jacht de Anna. De synthese tussen beeldmateriaal en tekst is hierbij erg belangrijk. Het artikel wordt geplaatst in twee delen. Tijdens de Beurs Klassieke Schepen 7,8 en 9 oktober verzorg ik een on line nieuwskrant. In drie dagen verschijnen 25 korte interviews en sfeerverslagen op de website www.klassieke-schepen.nl. Daarnaast maak en bewerk ik meer dan 40 foto's, die allen op de website te bewonderen zijn. Naar aanleiding van de beurs vraagt het Engelse tijdschrift Classic Boat om een uitgebreid artikel in het Engels met foto's van de Beurs Klassieke Schepen. Door een misverstand binnen hun redactie is het niet gepubliceerd. Wel plaatsen ze een foto. Twee weken na de beurs is het Internationaal Shantyfestival Workum. Dat betekent de publicatie van diverse persberichten en artikelen ter promotie van het festival. Zij verschijnen in een aantal kranten en websites. Het Shantymagazine, een full color tijdschrift, plaatst een artikel van mij als hoofdartikel van drie pagina's. In november schrijf ik tijdens mijn verblijf in New York dagelijks een impressie over leven en cultuur in deze wereldstad. Zie weblog. Als Charles Groenhuijsen in de problemen komt, kloppen verschillende journalisten bij mij aan vanwege een interview dat ik met hem had. Dat was voor mijn eindscriptie. Een kort interview met mij verschijnt in HP/deTijd. In december vraagt de provincie Drenthe mij om de eindredactie te doen van het Handboek Ecologische Verbindingszones. Het is een serieuze en grote spoedklus. Op 13 december vraagt De Nieuwe Ooststellingwerver mij om acuut een inspraakavond van een nieuwe politieke partij te verslaan. In december schrijf ik 10 interviews voor een speciale uitgave van de afdeling communicatie van GGZ-Drenthe. In december kwamen er onverwacht twee betaalde klussen. Voor de Provincie Drenthe is de volgende klus al in aantocht. De opdracht van GGZ loopt nog, maar ook deze werkgever biedt enig toekomstperspectief. Daarnaast zal ik blijven schrijven voor de Spiegel der Zeilvaart. Zo het nu lijkt, zal ik me binnenkort inschrijven bij de Kamer van Koophandel en officieel een eigen bedrijfje zijn. De eerste investering is gedaan. Vanaf vandaag staat de nieuwe Grote Van Dale bij mij in de kast. Maar wees gerust, trouwe webloglezer; ik zal u blijven voorzien van stukkies. Met de beste wensen voor het nieuwe jaar. reageer

29 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Welgemeend Het was best druk de laatste tijd en voor de bali van het postkantoor stonden telkens langs rijen. Iedereen wilde een velletje kerstzegels. Ik ook wel, maar ik ben allergisch voor rijen. Bovendien ben ik allergisch voor kerst. Meestal hou ik het daarom bij een paar nieuwjaarskaartjes. Maar dit jaar ben ik te laat. Gisteren lukte het eindelijk om een velletje goedkope seizoenszegels te bemachtigen. De kaarten in de supermarkt combineerden echter allemaal het woord 'kerst' of 'kerstdagen' met 'prettig'. Ik besloot daarom toch een beetje creativiteit tentoon te spreiden en uit mijn digitale fotoarchief een geschikte nieuwjaarsplaat te zoeken. Met de foto op de usb-stick toog ik naar de dichtstbijzijnde digitale fotoprintmachine. Het apparaat las alle soorten en maten aan geheugenkaarten en cd's, maar had geen usb ingang. Bovendien vermelde een aanplakbiljet dat de productie van een digitale 'kerstkaart' van eigen foto, drie dagen zou duren. Onverrichter zake reed ik de zeven kilometer terug naar huis. Dan maar helemaal on line. Aanbiedingen genoeg; de ene nog goedkoper dan de andere. Maar in alle gevallen zou het enkele dagen duren voordat ik de kaarten in huis zou hebben. Zo kwam ik uiteindelijk bij de website van de Post uit. Tegenwoordig heet dat TPG. On line kan je er een kaartje maken met je eigen foto. Tekst toevoegen. Zes en twintig adressen intypen en 34 euro betalen. Klaar. Op oudejaarsdag hebben mijn kennissen een prachtige kaart in de bus. Tenminste dat hoop ik, want ik heb de kaart alleen op de computer gezien. Het enige vervelende is dat die familie, vrienden en kennissen een persoonlijke wens in mijn eigen zwabberende handschrift moeten ontberen. Zelf beticht ik vrienden die een adressticker gebruiken al van luiheid. Mensen die de beste wensen via de email afdoen, zijn kniepstuvers; vrekken. Mijn product is op het kaartje zelf na, helemaal digitaal. Ik vrees de hoon van mijn kritische, culturele en intellectuele vriendenschaar dus bij voorbaat. Ze vergeten dat het fotoshoppen echt niet eenvoudig was. Dat het intypen van zesentwintig adressen heel veel werk was. Dat de prijs die dit geprivatiseerde postbedrijf voor deze digitale dienst berekent, hoog was. Echt, ik heb me er niet met een jantje-van-leiden vanaf gemaakt; en de goede wensen voor 2006 zijn door en door gemeend. Voor iedereen. Maar wie gelooft het als het gladde schepsel tussen het andere reclamedrukwerk op de deurmat ligt? Ach, ik ben nu eenmaal niet zo goed in verplichtingen die feestdagen met zich meebrengen. Dat weet iedereen. Gelukkig is dit het feest van de vergeving en de goede voornemens. Volgend jaar beter. Het beroerde is wel dat ik nu nog een stickervelletje met twintig kerstzegels van 29 eurocent over heb. Daar heb ik over een jaar natuurlijk niets meer aan. De goede voornemens van geprivatiseerde bedrijven kennen we. reageer

18 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Kerstbal Dit is de twee en veertigste en laatste van het jaar. En als het dan toch bijna Kerst is, maak je er maar een kerstbal van. Mensen rond Spanscel Noord versieren voor de zesde keer een Bal Folk. De heerlijke danszaal is op de eerste verdieping van de muziekschool in het centrum van Groningen. Een prachtig zaaltje met lichte houten vloer; perfect voor de swingende Franse en Vlaamse volksmuziek. Om acht uur begint de dansinstructie op muziek van Spanscel Noord zelf. Op de klanken van accordeon, klarinet en viool leren de bijna dertig aanwezigen een tovercirkel, een jig, een bourree en een scottish. Daarmee kom je een heel eind op een bal als dit. Ongeveer de helft van de aanwezigen kent de lichtvoetige pasjes op de vrolijke wijsjes al. Geduldig en ontspannen volgen ze de eenvoudige beginnerinstructies. Zo leren de nieuwelingen het snelst. De aankleding is gezellig. Er hangt een kleurige stoffen slinger boven de dansvloer met enkele lampionnen eraan. Door dunne zwarte gordijnen schemeren de hoge spiegels waar normaal ballerina's voor balanceren. In de hoek staat een kerstboom eenzaam het feestje mee te vieren. Aan de zijkant staat een tafel met koffie, thee, allerlei drankjes en snelle hapjes. Zoals op de meeste bals, mag ook hier niet gerookt worden. Op een verhoging staan de muzikanten. De kleine geluidsinstallatie lijkt niet echt nodig; de akoestiek in de zaal is prima. Achter de muzikanten staan stoelen om uit te puffen, maar die zijn de meeste tijd leeg. Op een Bal Folk kom je niet om te zitten. Mare Magenta opent het bal om negen uur met schalmei, accordeon en viool. De kern van de groep bestaat uit Marian Nesse en Marita Kruijswijk die al dertig jaar Nederlandse volksmuziek bestuderen en spelen. Rutger Dijkstra bespeelt allerlei snaren en Ad Bos doet de percussie. Hun muziek klinkt solide. De lange ballade ‘Boer en Ridder’ heeft een verrassend arrangement gekregen. Het is erg grappig om een Franse andro te dansen op een Nederlands lied. Inmiddels zijn er zo'n vijftig mensen. Dat betekent dat er steeds voldoende ruimte op de dansvloer is. Heerlijk voor de trouwe Bal Folk fans die het hele land doorreizen om te kunnen zwieren. De jongste danser is dertien en de oudste een jaar of zestig. De man-vrouwverhouding is ongeveer in evenwicht. Veel nieuwelingen kijken de kat wat uit de boom. Alleen tijdens de gezellige rondedans 'de tovercirkel' is de dansvloer helemaal gevuld. De beste en meest gevraagde Bal Folk band van Nederland is Lirio. Wouter Kuyper, Gerdien Smit en Sander van de Schaaf staan garant voor strakke dansmuziek, uitgevoerd in prachtige arrangementen. Zelf enthousiaste dansers, weten zij hoe deze muziek moet klinken. Het instrumentarium van deze jonge muzikanten is typisch voor bal folk: harmonica, viool, doedelzak en gitaar. Ook bij de stadjers in het verre Noorden staat het trio als een huis. De avond duurt tot ver na middernacht met onder andere Melusine. Helaas moet uw schrijver om half elf weg. Terwijl buiten de sneeuw valt, speelt Lirio een vrolijke tarantella. De ervaren dansers zwieren, zweven en draaien. Het is plezierig zweten in Groningen. reageer

16 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Vermoorde onschuld Lekker onderuit in de stoel bij de kachel, zit ik aan de telefoon met moeders. Ineens trippeltrappelt er een klein grijs bolletje de kamer binnen. Spits snuitje, bol buikje, lange staart: een muisje. Vanuit de keuken klautert het beestje over de drempel en drentelt zigzaggend op mij toe. Bij het witte kleed aan mijn voeten, gaat het muisje rustig zitten. Poetst zijn snuitje, pakt een kruimeltje op en laat het weer vallen. Het grijze ding moet haast wel doof zijn. Het stoort zich totaal niet aan mijn verbaasd stotterende stemgeluid als ik mijn moeder de ongewone gast beschrijf. "Als je er eentje ziet, zitten er wel tien!" weet mijn moeder die geanimeerd naar mijn liveverslag luistert. Er is geen reden om opgewonden te doen, want het muisje scharrelt onbekommerd over het kleed richting mijn voeten. Het peuzelt hier, krabt eventjes daar, en negeert mij totaal. Ik doe mijn knieën van elkaar om te kijken waar het beestje blijft. Het zit rustig tussen mijn voeten. Waar heb ik dit aan te danken? Nog geen anderhalve maand geleden liepen negen broertjes, zusjes, neven, nichten, ooms en tantes in mijn vallen. Het is bijna Kerst, vrede op aarde, maar deze ontwapenende vergevingsgezindheid is onwerkelijk. Als ik opsta, schiet het beestje weg onder de boekenkast. Als ik weer ga zitten, kijkt het beestje nieuwsgierig onder de kast vandaan. Dan balanceert het rustig over de plint; dribbelt onder de kachel door naar het witte kleed. Van links naar rechts speurt het naar eetbare vuiltjes en warmt zijn ronde buikje aan het wol. Na een kwartier rent het diertje door mijn kamer. Het ene gaatje in, het andere uit. Het beestje heeft de grootste lol en is hier meer dan thuis. Dat is duidelijk. Dan is het ineens verdwenen. Mijn moeder hangt tevreden op, ze is dol op grappige verhaaltjes. Ik ga op de knieën, buig naar voren en kijk onder de kast. Niets. Maar de geur is onmiskenbaar: muizen. In de keuken staan twee vallen rond het gasstel al meer dan een maand zonder buit. Er zit hele oude kaas in. 'Als je er eentje ziet, zitten er tien', dus zet ik de klappers op scherp in de huiskamer. De volgende dag is er niets gebeurd. Onaangeroerd staan de houten vallen op hun strategische plaats in de kamer. Muisje is vast het huis al uit. 's Avonds ga ik een tijd in het schemer op mijn stoel zitten, maar het vriendelijke diertje laat zich niet meer zien. Ik besluit dat muisje vertrokken is. De koffie smaakt goed. In de krant staat dat de moordenaar van het Domino Day musje 200 euro boete heeft gekregen. De beroemde mus zelf ging naar het natuurmuseum van Rotterdam. Vandaag wordt het bijgezet om een ereplaats te krijgen in de 'gallerij der gevleugelde martelaren'. Dan klinkt het geluid van een dichtklappend mechanisme. reageer

15 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Stukkie in de krant Hoe ziet een verhaal van uw weblogschrijver eruit als hij daadwerkelijk journalistje moet spelen? Gewapend met kladblok en fototoestel zit hij bij een duffe vergadering van goedbedoelende burgers, die hun gemeentelijk belang willen verdedigen. Publiceert het plaatselijk blad zijn verhaal? Ja, dat doen ze. De bureauredactie voegt er een paar foutjes aan toe en plaatst er een andere titel boven. Verder handhaaft de Nieuwe Ooststellingwerver de inhoud. reageer

14 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Drukdrukdruk Binnen 24 uur drie werkgevers en vier baantjes. De afgelopen zes dagen werkte ik meer dan 50 uur. Ik mocht als eindredacteur voor de provincie Drenthe functioneren voor het Handboek Ecologische Verbindingszones. Een Engelse versie was door een computer of door iemand die denkt als een computer, vertaald in een onleesbaar soort Nederlands. Het moest helemaal herschreven worden. Om drie uur gistermiddag stuurde ik het laatste hoofdstuk naar het provinciehuis. Twee minuten later ging de telefoon. De gemeentelijke krant van Oostellingwerf zocht een verslaggever voor 's avonds. Een nieuwe partij in de serie gemeentelijke belangen had haar eerste inspraakavond in Appelscha. Geen probleem. Zo besteedde ik mijn avond in een rokerig restaurant tussen 60 apathische volgelingen van een partij die weinig te melden heeft. Als schrijver is dat altijd leuk. Vooral als je officieel in de toespraak als 'de pers' wordt verwelkomd. Om kwart voor tien was ik thuis en vijf minuten later ging de telefoon. Ik moest de nachtdienst in, voor acht nachtjes. Oei, even vergeten. Ik ben namelijk ook nog steeds psychiatrisch verpleegkundige. En zo schrijf ik dit verhaaltje vanuit het duister van de nacht aan het eind van een gang met slapende mensen. Slapen, ja graag. Maar ik moet nog even door als ik hier weg rijd. Interviewtje doen voor mijn tijdelijke tweede GGZ baantje om 8.45 uur. Over een tevredenheidsonderzoek onder medewerkers. Ik lijk wel een journalist. Met de nadruk op lijk, een slaapwandelend lijk. reageer

10 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. HP/DeTijd Een week geleden kreeg ik een mailtje van Fons van Lier. Hij was bezig aan een artikel over het ontslag van Charles Groenhuijsen. Voor wie het ontgaan is: de NOS wilde Charles Groenhuijsen aanstellen als nieuwslezer voor het 8 uur journaal. Charles was al jaren correspondent in Amerika en wilde niet echt. Een hoop gedoe volgde. Bovendien waaide er nogal wat stof op omdat Charles in interviews en in zijn boek zei wat hij dacht. Uiteindelijk leek alles koek en ei. Vorige week ontsloeg de NOS hem alsnog. Het stond in alle kranten maar die wisten niets want de reden was niet bekend gemaakt. Vandaag is bekend geworden dat Charles tegen dat ontslag een procedure aanspant. Hij schijnt Hans Laroes voor 'schnabbel-Gestapo' uitgemaakt te hebben. Charles maakt van zijn hart geen moordkuil. Een prima eigenschap, maar blijkbaar niet voor nieuwslezers. HP/DeTijd was dus bezig aan een artikel over Charles Groenhuijsen en was op mijn scriptie gestuit. Van Lier vroeg of ik tijdens mijn gesprek met Charles nog iets gehoord had, wat het conflict kon verklaren. Ik kon geen details geven, want dat heb ik Charles beloofd. Bovendien houd ik niet van stemmingmakerij, speculaties en sensatienieuws. Ik schreef dus een goed overdacht briefje terug met mijn eigen mening en een beetje informatie, maar geen 'hot news'. Het was echter precies wat Van Lier wilde weten. En zo heeft hij het gebruikt: Het hele artikel is redelijk feitelijk gehouden. Het kan geen reden zijn voor Charles om nóg een proces te beginnen. Ik vind het wel sneu al die ophef. Charles Groenhuijsen is een hele goede en hardwerkende journalist die zegt wat hij denkt. Ik ben het niet altijd met hem mee eens, maar daar zijn meningen ook niet voor bedoeld. Toen ik hem sprak was hij alleraardigst, toegankelijk en realistisch over zijn eigen positie. Maar goed, ik was een gekke student die helemaal voor zijn scriptie naar Washington kwam; geen eindredacteur van de NOS. Dat hele gedoe rond Charles verhoogt de belangstelling voor mijn scriptie wel. Behalve Fons van Lier krijg ik na anderhalf jaar ineens allerlei mailtjes en vliegt het bezoek aan deze website omhoog. reageer

8 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. 25 jaar geleden alweer Precies twee weken geleden liep ik langs de Dakota. Hier was het toch? Ja, hier was het. Maar er stond toch een bordje? We liepen door. "This is the Dakoto, you know?" zei een vriend. "Yes, I know," zei ik "maar daar stond toch een bordje". Mijn vrienden waren het oneens. Nee, er is geen bordje, alleen Strawberry Fields daar in Central Park. Jawel, er was een bordje maar dat is weggehaald. We stonden even stil en keken naar de ingang van het hotel, toen op straat. Daar was het. Heel lang nog kon je het zien, nu is er niets. De verhalen kwamen los. Een vriendin zag 'John en Yoko' altijd wandelen met hun zoontje. Het klonk alsof het huisvrienden waren. Die vriend kreeg een briefje terug toen hij haar een condoleance had gestuurd. En later ontmoette hij haar 'per ongeluk'. Yoko was geweldig. De verhalen werden mooier en mooier en ik haakte af. Muzikanten zijn net vissers... Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat John Lennon werd vermoord. Wat deed ik op 8 december 1980? Ik beken; ik weet het niet meer. Maar ik geniet wel van de mooie muziek op de radio. Tussen het schrijven door. reageer

7 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. HoHoHo U mist mijn stukjes al even. Ja, ik weet het. Een week zonder stukkies. Dan moet er iets zijn. Klopt. Eerst was er het excuus van de rijmpjes. Rijmpjes zijn geen stukkies, maar moeten wel geschreven worden. De sint was er blij mee. En wat zat er in míjn schoen? Een pittige redigeerklus voor de provincie Drenthe en een serie interviews voor de afdeling communicatie van GGZ, ook Drenthe. U begrijpt dat er even geen tijd over schiet. Tot wanneer? Rond Kerst lukt het wel weer.. maar als er in de tussentijd leuke dingen zijn, zal ik die niet voor u verzwijgen. reageer

1 december 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Cobi Schreijer overleden Vandaag is Cobi Schreijer op 83 jarige leeftijd is overleden. Ze was de moeder van de folk in Nederland. In de jaren zestig was haar muziekcafé De Waag in Haarlem de bakermat voor heel wat nationaal en internationaal cabaret-, zang- en folktalent ( Pete Seeger, Simon & Garfunkel, Joan Baez, Boudewijn de Groot, Lenny Kuhr). Zelf zong ze al vanaf 1936 zeer verdienstelijk en groeide snel uit tot een bekende Nederlandse. Vanaf de oorlog speelde ze veel volksliedjes en oude ballades. In de jaren zeventig maakte ze naam als Rebelse Meid en vertolkte ze het protest en feministische lied op manifestaties. Haar laatste cd 'Klein Ritueel' maakte ze met Boudewijn de Groot in 1998. Twee jaar geleden kwam een biografie over haar uit onder de titel 'Door Een Zee Van Tijd' geschreven door Angeline van den Berg. Sinds 1998 woonde Cobi Schreijer in het Rosa Spier Huis in Laren, een bejaardentehuis waar oudere kunstenaars en wetenschappers op een actieve wijze hun laatste jaren doorbrengen. reageer

Ga terug naar boven en lees meer stukjes in het archief. Reageren kan in het gastenboek.