weblog_stephan

Op deze pagina staan bespiegelingen, commentaren en columns van Stephan Kraan. De stukjes kunnen overal over gaan en zijn geordend op datum: het nieuwste staat bovenaan. U kunt reageren op deze schrijfsels via het gastenboek. Vermeld wel even het onderwerp.

Alle stukjes van mei • Zo gaat dat • Jet • Korter • Drentse blues •Vliegende deuren • Friese Passie • World Press Photo • Foute kunstjes • Bargerveen
• Wageningen • Westerbork • 1 jaar Weblog

26 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Zo gaat dat
Wanneer je in Nederland niets afspreekt als je trouwt, ga je automatisch in de boeken onder 'gemeenschap van goederen'. Alles van de één is plotseling ook van de ander, en omgekeerd. Ons land is daar uniek in. New York heeft ook een uitzonderingspositie, maar dan betreft het de scheidingsprocedure. New York State is de enige staat in Amerika, waar je niet kunt scheiden wanneer het gewoon niet meer lukt samen; wanneer de chemie weg is of wanneer je ongelukkig bent. Elders kun je in dergelijke gevallen, zonder verdere opgaaf van redenen, scheiden via een uncontested divorce; niet in New York.

In deze wereldstad die zich graag laat voorstaan op zijn progressieve imago, maken conservatieve opvattingen de dienst uit waar het de ontbinding van een huwelijk betreft. Hoewel er idealistische advocaten zijn die vurige pleidooien houden voor invoering van de no-fault divorce, gaat New York er vooralsnog vanuit dat er altijd een schuldige is bij een ongelukkig huwelijk. Die wordt dan aangeklaagd voor bijvoorbeeld mishandeling, overspel, verwaarlozing, fraude of wreedheid.

Deze regeling is vooral een voordeel voor de duizenden minder idealistische advocaten die zich exorbitant verrijken aan dit middeleeuwse familierecht. De voormalige echtlieden blijven uiteindelijk berooid achter en als het even kan met een justitiële aantekening in hun strafblad.

Het enige alternatief is het in scène zetten van een fault. De aangeklaagde bekend schuld maar beide partijen zien af van iedere claim. Dan moeten er geen kinderen zijn, geen gemeenschappelijk eigendom of vermogen. De meest gebruikte fault voor deze valsheid-in-geschrifte is 'abandonment': de boef heeft huis en haard meer dan een jaar geleden verlaten, zonder opgave van redenen. Een dergelijk vergrijp heeft geen juridische gevolgen.

Het betreffende documentje is opgesteld door een beëdigde lawyer en omvat slechts enkele punten. De ondertekening is op de 25ste verdieping van een wolkenkrabber aan -jawel- Court Street; in aanwezigheid van dezelfde advocaat. Voor de rechter is het nu een hamerstuk.

De advocaat verdedigt het New Yorkse systeem omdat het veel juridische bescherming biedt voor de onderliggende partij. De gekwetste krijgt vaak huizenhoge vergoedingen voor het aangedane leed. Tandenknarsend meldt hij ongemeend vriendelijk dat hij het beter vindt de zaken eenvoudig en in onderlinge harmonie te regelen; maar natuurlijk wel via zijn bankrekening.

reageer

25 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Jet

De rechtstreekse vlucht van Amsterdam naar New York is precies genoeg om Sonny Boy (2004) van Annejet van der Zijl te lezen. Om aan te sluiten op de inhoud van het boek, zou je het eigenlijk mee moeten nemen op reis naar Suriname. Hoe't ook zij, Sonny Boy is een boek dat geen moment verveeld en in enen uitgelezen wil worden.

In de traditie van Geert Mak weet Annejet een journalistieke werkwijze te combineren met wetenschappelijke precisie en literair talent. Ze combineert een enorme hoeveelheid informatie uit interviews, brieven en archieven met een gepaste dosis fantasie, om dit waar gebeurde verhaal -uiterst leesbaar- wereldkundig te maken. Dat is geen verrassing want Annejet is sinds de biografie van Annie M.G. Schmidt gevierd als nieuwkomer in het literaire establishment van Nederland.

Annejet heet in mijn herinnering gewoon Jet. In december 1979 was ze zeventien en goed gebekt. Een lange slungel die op sokken door de winterse kou van Zutphen sjokt, valt best op, maar opvallender was die goedlachse meid met hoogblonde lokken, volle lippen en sprekende gezicht. Ik viel voor haar onbevangen vrolijkheid, maar hield het voor mezelf. We zijn elkaar later nog wel eens tegen het lijf gelopen, toen ze in Amsterdam woonde. Niet vaak, maar desondanks zat ze stevig in mijn herinnering verankerd.

Ik was dan ook blij verrast toen Jet een bekende schrijfster werd en haar beeltenis bijna wekelijks ergens in de media opdook. Ik ben geen HP lezer, het weekblad waar ze jaren bij werkte; anders was ze me vast eerder opgevallen. Maar ook nu ze zo geroemd werd, kwam het er niet van. Ondanks mijn nieuwsgierigheid las ik de biografie over de moeder van Jip & Janneke niet. 'Wanneer iets zó de hemel in geprezen wordt, kàn het niet goed zijn'; was mijn jaloerse excuus.

Jet kwam wel op mijn lijst. Daar bleef ze ook staan toen haar Sonny Boy verscheen, maar op deze voorlopig laatste reis naar New York, koos ik Jet als reisgezel. Daar heb ik geen spijt van. Jet schrijft precies zoals ik lees. Dat is heerlijk en overkomt me niet vaak. Ik lees het boek in één keer uit en wil meer. Helaas is de biografie over Annie MG Schmidt veel dikker. Ik moet wel heel ver vliegen om die in één keer uit te kunnen lezen. Ach, er gaan ook boten.

reageer

24 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Korter

Na zeventien jaar eindelijk weer eens radicaal gedaan. Hier ziet u het resultaat.

reageer

23 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Drentse blues

Herkenbaarheid is altijd een criterium als het gaat bij de beoordelen van muziek. Al is een plaat muzikaal nog zo beroerd; wanneer de tekst bij de luisteraar herkenning oproept, is er grote kans dat de waardering voor het nummer stijgt. Dat geldt natuurlijke nog meer voor platen met pakkende melodieën en uitmuntende beheersing van instrumenten. Herkenbaarheid verhoogt de emotionele binding met de artiest en zijn product.

De nieuwste plaat van Daniël Lohues, uut Erica bie Emm'n, is prachtig. Daniël heeft met Skik de hitparades gehaald en is niet alleen een bekende Drent; Lohues siert regelmatig de pagina's van de nationale roddelbladen. Zo weten we dat ook een popster uit Drenthe soms de blues heeft en aan het prakkeseren slaat. 'Allenig' bevat overpeinzende intellectuele blues gezongen in Drents dialect. Ik weet het, dat klinkt als een contradictio in terminis. Misschien is het dat ook wel en is mijn perceptie door herkenning beïnvloed. Niet alleen vanwege alle mislukte liefdes die hij bezingt; wat te denken van het volgende:

Anders wa'k der bleben

As de wind toen anders staon had,
en de sterren ok nog eben
Dan wa'k hier zeker nie meer west
nee, dan wa'k der bleben

Wildvrumden met verwachtings
hadden invloed op mien leben
het had echt nie hiel veul scheeld
nee, dan wa'k der bleben

In't vliegtuug wa'k gelukkig
en verder nergens meer
Ik gung aal wieder vot
en ik kwam aal minder weer
't Lek nou overdreben
mar ik was der bijna bleben.

Ik moet maar snel even bij Lohues op de koffie voor een lotgenotengesprek.

reageer

22 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Vliegende deuren

In de Oostvaardersplassen werden ze de afgelopen jaren al vaak gezien. En dat was niet alleen omdat het gebied een fijne pleisterplaats is tijdens de trek, waar het gemakkelijk fourageren is. Vandaag maakt Staatsbosbeheer bekend dat Nederland een gelukkig gezin rijker is. De ouders zijn immigranten; een vijfjarige heer van stand en een tweejarige Duitse schone. Ze zijn zelf de deuren in hun eigen huis; vliegende deuren, want het betreft hier een paartje zeearenden. De bijnaam slaat op hun imposante vliegbeeld met een spanwijdte van twee-en-een-halve meter.

Nederland blijkt dus toch niet zo vol als sommigen beweren. Deze allochtonen zijn namelijk nogal veeleisend als het gaat om de omvang van hun vesting en de stilte eromheen. Blijkbaar bestaat dat nog in het intolerante klimaat van onze Rita. Oh nee, ze wil nu toch hoog opgeleide buitenlandse intellectuele kennismigranten binnenlaten. Nadat Ayaan, de dochter van Hirsi die de zoon is van Magan, is weggelopen en Taïda het land uit is geschopt, moeten ´s lands hersencellen blijkbaar weer wat aangevuld worden. Deze deuren zijn blijkbaar zo weldenkend dat ze meteen in Rita's gratie zijn.

En ze staan hierin niet alleen. Recentelijk is een Spaanse lammergier bij Norg waargenomen, is een Turkse roze pelikaan in het Tsjeukemeer neergestreken en verblijft een Amerikaanse groene reiger in de Amsterdamse cruisingzone voor homoseksuelen. Rita's nieuwe tolerantie trekt wel hele vreemde vogels aan; en dat terwijl onze eigen huismussen de wijk moeten nemen naar veel te kleine nestkasten.

reageer

20 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Friese Passie

Ze is inmiddels volledig salonfähig en staat op goede voet met de Koningin. Geen wonder want de Friese fado's van haar programma Sielesâlt zijn fenomenaal. Toen ik anderhalf jaar geleden aan haar voeten zat in een kerkje in Dwingeloo, besefte ik dat het snel afgelopen zou zijn met de intieme concerten van Nynke Laverman. Haar stem raakte me vol in het hart. Speels en zonder enige moeite zong ze vol overgave het gevoel uit haar lijf. De akoestische begeleidingsband speelde volledig in dienst van haar; strak, foutloos, gevoelig, virtuoos en net zo intens en sfeervol als Lavermans gezang.

Sielesâlt was onovertroffen. Hoe moet dat dan met een opvolger? Het beste kan immers nooit beter. Helemaal niet als het nieuwe en het verrassende er vanaf is. Twee en een half jaar na Sielesâlt is er een opvolger: De Maisfrou. Nog een beetje fado maar gelukkig kiest ze voor een bredere aanpak. Gelukkig, want dat maakt een vergelijking met de eerste cd niet zo nodig. Op De Maisfrou horen we een iets andere Nynke, misschien wel iets meer Nynke. Sielesâlt was muzikaal toch vooral een hele goede remake van de Slauerhoff fado van Christina Branco; nu zijn het Zuid-Amerikaanse klanken die overheersen.

De Maisfrou is zowel muzikaal als inhoudelijk wel weer een heerlijke cd vol passie. Verlangen, Begeerte en Liefde zijn bij Nynke in goede handen. Het afgelopen half jaar zong Nynke Laverman deze muziek in het gelijknamige theaterprogramma in 's lands schouwburgen. Inspiratie deed ze op in Mexico. Daar was ze samen met de Friese dichteres Albertina Soepboer naartoe getogen. Gedreven door het warme weer, tequila en Frida Kahlo, kwamen de dames tot hartstochtelijke Friestalige poëzie. De muzikanten bleven thuis maar kropen met prachtige arrangementen in de druipende huid van hun smachtende zangeres.

Gelukkig maakt de tournee vanaf september nog eens een rondje Nederland, want dit is muziek die gezien moet worden. Het liefst in een intieme omgeving, maar deze keer zal het zal wel een theater zijn. Nynke is groot geworden.

reageer

14 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
World Press Photo

Het deel grachtengordel dat bekendstaat als De Wallen is voor mij onbekend terrein. De roodverlichte ramen tussen Damstraat en Zeedijk associeer ik met vrouwenhandel, criminaliteit, platte seks en vieze mannen. Er moet wel een hele goede reden zijn om me schichtig langs etalages met schaars geklede buitenlandse dames te spoeden. Maar net als elders aan de grachtengordel staan ook hier indrukwekkende herenhuizen en musea als Onze Lieve Heer Op Zolder. Ik zag ze nooit, net zomin als die mooie Oude Kerk.

De jaarlijkse World Press Photo tentoonstelling is van de Nieuwe Kerk aan de Dam verhuisd naar de Oude Kerk. Nu ga ik heus niet ieder jaar naar de verzameling van beste persfoto´s kijken, maar het staat wel altijd op mijn verlanglijstje. Dit jaar komt het er wel van en dan blijkt dat je langs de 'meisjes' moet om er te komen. Goed het moet dan maar. Al die miljoenen toeristen drommen ook door die straatjes en lijken er geen trauma's of andere ziektes aan over te houden.

Zelfs de kortste weg naar de kerk, met meer coffeeshops dan 'ramen', bezorgt me plaatsvervangende schaamte. Het sneeuwt dorre bloesemblaadjes als de wapperende witte vlaggen van de tentoonstelling in beeld komen. Er staat geen rij en met een museumjaarkaart mag je zo naar binnen. Daar heerst het soort stilte dat bij een kerk past. De kerk is een juweeltje. Het is het oudste monument van Amsterdam, waarvan de bouw teruggaat tot 1250. In 1306, in september 700 jaar geleden, is de kerk officieel ingewijd. De hoge houten plafonds en balken vertonen nog vaag de contouren van kleurrijke beschilderingen. Het grote orgel met veel ornamenten is indrukwekkend.

Pas in tweede instantie vallen de panelen met foto's op. Ze lijken klein in de enorme ruimte. Er is echter weinig voor nodig om de aandacht verder volledig op de foto's te houden. De wereldellende komt nog eens in grote krachtige scherpe voorbij. Bij iedere foto staan uitgebreid de achtergronden. Zelfs de natuurfoto's, portretten en sportfoto's stralen geen vrolijkheid uit, een enkele uitgezonderd. Goede foto's moeten blijkbaar deprimerende drama uitbeelden. Natuurlijk er waren de bomaanslagen in Londen, de oorlogen in Irak en Afghanistan, de rebellen in Congo, de Tsunami in Azië en Katrina in New Orleans. Daar wordt een mens niet vrolijk van. Maar de foto's zijn bijna zonder uitzondering indrukwekkend.

Twee uur later sneeuwt het buiten nog steeds. De zon is warm. Kinderen spelen in de centimeters dikke laag bloesemblaadjes. Even vergeet ik waar ik ben. Een man neemt nooit dezelfde weg terug, dus ga ik in een recht lijn naar de Waag op de Nieuwmarkt. In het smalle straatje slenteren groepjes mannen, stoer en goed gelouterd, keurend langs de roodverlichte ramen. Het is lunchtijd.
reageer

10 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Foute kunstjes

Op een weiland aan de rand van de stad is het circus neergestreken. Precies op de grens van Groningen en Haren. De grote tent staat er werkeloos bij; er is geen voorstelling vanavond. Die was vanmiddag al. De meeste artiesten zitten in hun daagse kloffie bij een barbecue. Een paar kortgeknipte Poolse jongens timmeren en verven aan één van de geel blauwe wagens. Het is geen enkel probleem om even een rondje te doen.

Op het middenterrein lopen en zitten een tiental enorme kamelen. Drie witte babykamelen hangen gemoedelijk rond hun moeders. De jongste is hier geboren. De kamelen kijken niet op of om; ze grazen wat of liggen op hun ingewikkeld gevouwen poten te herkauwen. Verderop lopen wat lama’s, twee zebra’s en een giraffe tussen stevige hekwerken. De giraffe kan met moeite een kort sprintje trekken in de kleine arena. Het zijn niet de enige wilde dieren die van dichtbij te bekijken zijn. In de kooien van een paar wagens liggen vier grote tijgers. Iets minder ruimte is er voor een paar apen die elkaar gezellig zitten te vlooien. Kinderen vliegen opgewonden om de kooien. Het is een paradijsje voor hen, want behalve de tijgers kunnen ze bijna alle dieren aanraken.

Het is eigenlijk verbijsterend dat een circus in deze tijd nog wilde dieren heeft en zich daar blijkbaar ook niet voor schaamt. Ach, de dieren zien er goed verzorgd uit, maar ze horen natuurlijk niet in kooien en wagens. Circus Belly Wien heet deze beestenbende. Een korte zoektocht op internet brengt meer duidelijkheid. Op circusleed.nl wordt de levende Oostenrijkse trukendoos flink veroordeeld vanwege de aanwezigheid van de wilde dieren. Een maand geleden vielen rake klappen toen demonstranten folders uitdeelden. Twee circusartiesten mochten daarna een truc als boeienkoning doen.

De afgelopen jaren is in Groningen geprobeerd om circussen met wilde dieren te verbieden. Dat is niet gelukt. Een jaar geleden bleek uit een NIPO onderzoek dat iets meer dan de helft van de Nederlanders geen problemen heeft met de kunstjes van wilde dieren. Maar ja, Verdonk schijnt ook waanzinnig populair te zijn. In ieder geval is op 27 mei in Assen een ‘grote’ demonstratie tegen circus Belly. Circusleed.nl zoekt reeds EHBO’ers, voor het geval de tijgers worden losgelaten.
reageer

7 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Bargerveen

Zelfs op een zonnige zondag kan je uren door het Bargerveen zwerven zonder iemand tegen te komen. Wie de moeite neemt de routes met gekleurde paaltjes te verlaten, kan onbekommerd kuieren in eenzaamheid. De paaltjesroutes zijn geconcentreerd in een mooi stuk hoogveen met bosstruwelen en opslag. De lange rechte zandpaden tussen uitgestrekte natte heide en veengebieden liggen wat verder weg. Fietsers kunnen hier nog het gemakkelijks komen. Voor wandelaars is het een aardige tippel. Hier is het nog echt stil.

Levend hoogveen is in West-Europa nagenoeg verdwenen. Het Bargerveen, een Drents reservaat aan de Duitse grens, is een laatste rest oud veen van 2200 hectare. Hier zijn nog enkele kleine delen waar het veenproces functioneert. In de jaren tachtig werd voor het laatst turf gewonnen. Hoofdzakelijk ten behoeve van de Norit-fabriek in Klazienaveen. Je kon door het desolate landschap rijden over een paar klinkerwegen die langs de ontwateringskanalen liepen. Je zag er treintjes staan op smalspoorrails die in een rechte lijn uit een eindeloze horizon kwamen. Het gebied was voorbestemd als landbouwgrond, net als de rest van Drenthe. Gelukkig werd het tij gekeerd. De sloten zijn gedempt en de verharde wegen weggehaald. Grote delen van het gebied staan onder water.

Water is niet alleen goed voor de ontwikkeling van de veenvegetatie. Het is ook goed voor de insecten. Zie daar de reden om hier in eenzaamheid te kunnen wandelen. Op een warme zonnige zondag zoemen miljarden vliegende insekten van allerlei pluimage, boven de hete zandwegen. Door dit bewegende gordijn van stekende en niet stekende vliegbeesten, scheren squadrons van groene rooflibellen, die weinig moeite hoeven doen om een maaltje te vergaren.

Het is een interessante aanblik voor een natuurliefhebber, maar met blote benen en armen niet echt een pretje. Helemaal niet voor een argeloze burgerman die op de dag des Heeren onbekommerd een luchtje wil scheppen. Vandaag waait het gelukkig heel hard. De wind is sterker dan deze vrolijk deinende muggenmassa. Alleen aan de lijzijde van de berkenbosjes is het een drukte van belang. Gezicht, armen en benen zijn hier spoedig bedekt. Eerst met de zweefbeesten zelf en even later met hun lijkjes.

Gelukkig zijn deze bosschages schaars en kan de eenzame wandelaar vooral genieten van de stevige wind in de haren, de zon op zijn huid en het adembenemend uitzicht over het authentieke landschap dat rondom tot de einder reikt. De oorverdovende stilte bestaat uit het steeds aanwakkerende waaien met daarbovenuit het gekrijs van de meeuwen en het tsjilpen van meesjes en vinken. Zelfs de koekoek laat zich niet onbetuigd. Op een windstille dag hoor je het gezoem van die insecten als drone onder het eeuwige gekwetter. Maar nooit hoor je hier auto's of muziek; slechts zelden het geluid van een hoog overvliegende Boeing. En dit gebrek aan menselijke geluiden noemen we tegenwoordig stilte. Je hoort het in het Bargerveen.

reageer

5 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Wageningen

Als het donker is rijdt een man met een bakfiets over 400 meter dijk tussen de Rijn en het stadje Wageningen. De dijk zorgt ervoor dat de pinksterbloemen in de uiterwaard rustig kunnen gaan slapen. De dijk pareert vakkundig de jaarlijkse vloedgolf aan geluiden afkomstig van een podium of twaalf. De man op de bakfiets plaatst op elke paal van het hek op de dijk een jampotje met een waxinelichtje. De pinksterbloemen hebben een fantastisch uitzicht op dit vredig meanderende patroon van lichtjes in het schemer van een halve maan.

Vanaf één uur 's middags is het feest in de stad. De stad waar de overgave van Duitsers symbolisch is getekend in Hotel de Wereld. Wageningen was en is het middelpunt van de bevrijdingsfestivals in Nederland, zelfs nu Prins Bernhard dood is en Alex andere verplichtingen heeft. Minstens tien procent van alle bezoekers aan festivals in Nederland zoekt het kleine stadje op.

Wageningen heeft voor elk wat wils. Een podium met pop, dance of blues, voor kinderen, 50 plussers of hiphoppers. Slechts een klein deel daarvan is te vinden in het Torckpark, voor de gelegenheid omgedoopt tot Parka Kultura. Er zijn zes locaties met kleinschalige optredens van cabaret tot acrobatiek. Op het danspodium staat na een indrukwekkend energieke krijgsdans uit Rwanda en een Bal Folk gepland.

De doedelzakken, harmonica's en violen van Madlot en de muziek van het jonge talent Jet Zoon moeten de concurrentie aan met dreunende drums en opzwepende keelgeluiden. De tovercirkels, schottishes en bourrées staan tegenover heftig gestamp van donkere benen vol bellen. Voor het eerst maakt Bal Folk in de thuisstad van Madlot deel uit van het festival. De missie lijkt kansloos.

Meteen bij de eerste tonen van de doedelzak van Bert Lotz stroomt de dansvloer vol. Zonder enige dansuitleg draait de cercle zwierend onder de hete namiddagzon. Ongeveer vijftig mensen draaien zich in het zweet, waaronder een grote groep tieners van de NJN en veel studenten. Bal Folk leeft in Wageningen. Een uur lang is de dansvloer gevuld en de groep hoeft nauwelijks aanwijzingen te geven. De meer ervaren dansers slepen de nieuwelingen mee en het is gewoon feest. Een paar honderd mensen rond de dansvloer kijken hun ogen uit. Wereldmuziek is fun en hoeft niet altijd uit verre exotische oorden te komen.

Na het Bal Folk nemen Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse klanken het weer over. Enkele vrijwilligers van het festival melden zich achter het podium. Ze willen weten waar en wanneer ze Bal Folk kunnen dansen. Het antwoord is simpel; zet er .nl achter.

Wanneer de schemer valt, klinken de krachtige ritmes van tientallen djembés nog energiek van het danspodium. Het is maar een paar stappen van de deinende massa in de straat tot op de dijk. Hier vermengt het getrommel zich met alle andere klanken die uit de stad omhoog rijzen. Achter de lange rij gele vlammetjes zie je een paar honderd meter verder de contouren van de eeuwig stromende Rijn. Daarussenin de uiterwaarden met de lichtpaarse gloed van honderdduizenden slapende pinksterbloemen. Welterusten.

reageer

4 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
Westerbork

reageer

3 mei 2006 * Ga naar het volgende of vorige verhaal.
1 Jaar Weblog

Op 4 mei vorig jaar begon dit weblog. Vandaag is het dus een soort oudjaarsdag. In het eerste jaar Weblog zijn heel wat onderwerpen de revue gepasseerd. Per dag bekijken zo'n zestig tot tachtig mensen de site. Hopelijk om te kijken of er nog een nieuw verhaaltje in het weblog staat. Zelfs nu er de laatste tijd minder verhaaltjes bijkomen, blijft het aantal hits toenemen. Ook weten mensen vaker de weg naar het gastenboek te vinden.

De laatste maanden is het weblog wat afgedwaald van de doelstelling. Ik krijg steeds meer betaald schrijfwerk te doen. Daardoor kom ik minder toe aan de verhaaltjes voor het weblog. Om toch te laten merken dat ik het weblog niet vergeet, hou ik lezers op de hoogte van wat ik doe. Maar dat is niet waar het weblog voor bedoeld is; dat hoort op de pagina Portfolio.

Bij een jaarwisseling horen goede voornemens. De mijne is om ondanks de drukke werkzaamheden, toch regelmatig journalistieke stukkies te blijven schrijven voor dit weblog. De uwe is hopelijk het voornemen om ze te blijven lezen.
reageer

Ga terug naar boven en lees meer stukjes in het archief.
Reageren kan in het gastenboek.

Step

han Kraan©