Step

Op deze pagina staan bespiegelingen, commentaren en columns van Stephan Kraan. De stukjes kunnen overal over gaan en zijn geordend op datum: het nieuwste staat bovenaan. U kunt reageren op deze schrijfsels via het gastenboek. Vermeld wel even het onderwerp.
Alle stukjes van juni: Workum flirt met New Yorkse Shantyvrouwen • Almar Tjepkema Een oogje toeknijpen • Nieuw Amsterdam • Magic Mystic • Uitbundigheid Ja, het is 'neen' • Even parkeren
Weblog rust even uit aan de Franse westkust...
19 juni 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Workum flirt met New Yorkse Shantyvrouwen The Johnson Girls uit New York zijn dit jaar van 22 tot 24 oktober de hoofdgasten op het Internationaal Shantyfestival Workum. Het is de eerste keer dat de vijf zingende shantyvrouwen in Nederland te zien zijn. Gezien hun reputatie op folk- en shanty-evenementen in de VS, Canada en Engeland, zijn de verwachtingen hoog gespannen. Naast The Johnson Girls zijn Johnny Collins & Jim Mageean na 25 jaar trouwe dienst, nog steeds van de partij. Hun krachtige tweestemmigheid is buitengewoon uniek en hun repertoirekeuze altijd verrassend. Het thema ‘New York’ wordt verder aangehaald in een spectaculair muziektheaterstuk over de reis van Henry Hudson in zijn Halve Maen. In opdracht van de Nederlandse VOC ontdekte de Engelse ontdekkingsreiziger Hudson, bij toeval het eiland dat later de naam Manhattan kreeg. Het Internationaal Shantyfestival Workum is na achttien jaar nog steeds springlevend. Ieder jaar weer slaagt de organisatie er in om aansprekende artiesten vanuit alle hoeken van de wereld naar het kleine Friese stadje te lokken. Niet voor niets is het festival bijna altijd uitverkocht. Twee jaar geleden stalen de Barrouallie Whalers uit het Caribisch gebied de show, en vorig jaar was het Serre l’ Ecoute uit Canada. Dit jaar zijn de pijlen vooral gericht op New York. Het festival gaat vooraf aan de Strontrace en Visserijdagen en speelt zich deels af in de haven. Deze combinatie van oude zeilschepen en de werkliederen uit de tijd van de grote zeilklippers, zorgt altijd voor een drukte van belang in Workum. Toch wordt het Internationaal Shantyfestval Workum geroemd om zijn intieme, kleinschalige sfeer. Er is veel contact tussen de artiesten en bezoekers. Zowel tijdens de gezellige concerten waarbij het publiek alle shanties luidkeels meezingt, als tijdens de vele spontane samenzangen in de cafés, in de haven of aan boord van de schepen. Lees dit artikel verder door hier te klikken. reageer
18 juni 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Almar Tjepkema Almar wie? Almar Tjepkema. Vandaag staat hij in de Volkskrant. Althans, zijn naam; in een advertentie. Hij is bijna negenenzestig geworden. Almar Tjepkema was journalist en programmamaker. Tjep voor vrienden. Hij was in 1981 net zo oud als ik nu. Almar voerde de redactie over een boek dat de Amsterdamse uitgeverij Peter van der Velde wilde uitgeven; mijn boek. De uitgeverij benaderde mij nadat ik mijn dagboek op de VPRO-radio voorgelezen had. Mijn positie was toen even nieuwswaardig: een knul van 21 met een grote bek die ervoor koos om als totaalweigeraar een vol jaar achter de tralies door te brengen. Kees Slager kwam persoonlijk naar de gevangenis om de opnames te maken. Het was de tijd van de grote demonstraties tegen kernwapens en kernenergie. Half Nederland was gekraakt. Voor principiële idealisten die opgesloten werden omdat ze weigerden wapens te dragen, was veel belangstelling. Dat dacht Uitgeverij Peter van der Velde dus ook. Hij stuurde Almar Tjepkema langs in het oude Huis van Bewaring van Leeuwarden, op zoek naar een potentiële bestseller. Ik bracht de tijd grotendeels door met schrijven: 2077 brieven, tientallen politieke uiteenzettingen voor linkse blaadjes, talloze ingezonden brieven in kranten en drie multomappen met dagboekaantekening. 'De laatste drie maanden zijn de zwaarste', dat was wat medegevangenen altijd zeiden. De vrijheid nadert, maar veel te langzaam. Verveling en apathie liggen op de loer. Gelukkig klopte Almar Tjepkema aan de deur. Niet alleen aan mijn deur, maar ook aan die van de directie. Hij regelde dat ik mijn geschriften kon kopiëren en deze naar Amsterdam kon sturen. Almar zou ze ordenen, redigeren en er een boek van maken. Elke twee weken bespraken we de voortgang van het werk. Almar was altijd aardig en geïnteresseerd in mijn dagelijkse beslommeringen; sympathiek. Door hem kwam ik nu veel vaker uit mijn cel dan tijdens de negen maanden ervoor. Van verveling en apathie was geen sprake; de tijd vloog. Er was geen mogelijkheid om het boek voor de officiële presentatie in te zien. Het zetten van de tekst moest overnieuw en een staking in de grafische sector zorgde voor verdere vertraging. De presentatie stond gepland voor de invrijheidsstelling, vrijdag 12 maart 1982, om half acht 's ochtends. Slechts een uurtje of twaalf ervoor, aan het eind van een opgewonden drukke dag, bracht Almar het eerste exemplaar. Hij bracht ook onrust mee, want er zou de volgende morgen veel pers bij de poort staan: kranten, radio en tv. Ik moest meteen met de auto naar een telefoon, om life op de radio te vertellen hoe ik me voelde. De paniek sloeg toe: al die verplichtingen ter promotie van het boek. Ik wilde liever de vrijheid ruiken en knuffels ontvangen van familie, vrienden en kameraden. Pagina's schreef ik die nacht in mijn dagboek. Pagina's die natuurlijk niet in HET boek staan. Als ik ze terug lees, is het één lang gesprek met mezelf. Trots op het boek maar balen van sommige keuzes die Almar had gemaakt; zowel in het verhaal als in de lay out. Boos op Almar die mijn vrijlating regisseerde tot een chaotisch schouwspel vol verplichtingen. "Het is jouw vrijlating; jij moet het plannen." had hij ooit gezegd. Deze avond was het cryptisch: "Je hebt jezelf hier een jaar lang laten manipuleren; nu doe ik het nog even." De beelden die ik een paar jaar geleden van de NOS kreeg, tonen een magere blijde jongen die langs de buitenmuur van de gevangenis schuift. Geïmponeerd door alle belangstelling. Almar Tjepkema die hem de hand drukt en het boek overhandigd. Almar Tjepkema, die hem naar een auto brengt om naar een telefoon te rijden. Voor de PR. Heel lang heb ik me schuldig gevoeld dat door al dat gedoe te weinig aandacht ging naar de vrienden en sympathisanten, die in de ochtendkou op mij wachtten. Ik was ook vereerd, omdat het boek de etalages van veel boekwinkels sierde, en omdat Almar me meenam naar de boekenbeurs. Het was de enige keer dat ik bij hem thuis kwam. In zijn slaapkamer was alles zwart. reageer
16 juni 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Een oogje toeknijpen Wie de VS binnen wil, moet in het vliegtuig op een groen papiertje zijn persoonlijke gegevens invullen en een serie vragen met 'nee' beantwoorden. Een deel van dit papiertje wordt bij binnenkomst in je paspoort geniet en dient als een visum voor 90 dagen. Na 11 september 2001 worden steeds meer nieuwe regels ingevoerd. Zo wil de VS dat er paspoorten komen met biometrische kenmerken van de eigenaar. De ingangsdatum werd al een keer met een jaar uitgesteld, omdat de betreffende landen dit paspoort nog niet konden maken. De datum oktober 2004 leek echter voor het Congres een onwrikbare deadline te zijn, ondanks dat het duidelijk was dat geen enkel land dit zou halen. De EU protesteerde tevergeefs. Het zag er dus naar uit dat iedere reiziger van Europa naar de VS vanaf oktober een duur visum bij de Amerikaanse ambassade moest halen. Dat zou een gigantische bureaucratische rompslomp geven. Er gaan immers alleen al vanuit Nederland tienduizenden mensen heen en weer. De toeristenindustrie zou een flinke deuk oplopen door al dat gedoe. De BBC-website meldt vandaag dat the Department of Homeland Securety van Bush de 27 voornamelijk Europese landen nu toch tegemoet komt met weer een jaar uitstel. Sinds ongeveer een jaar maakt de douane bij binnenkomst in de VS een scan van je oog en van je twee wijsvingers, en koppelt dit aan het paspoort wat je bij je draagt. Mijn mooie blauwe ogen en sierlijke lange vingers zijn tot nu toe nog geen reden om mij de toegang tot mijn geliefde te weigeren. Ik kan met dit nieuw uitstel in ieder geval weer een jaartje onbezorgd op en neer, zolang ik maar geen oogje toeknijp. reageer
15 juni 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Nieuw Amsterdam Net teruggekomen uit New York, lees ik in het Dagblad van het Noorden een ANP bericht op de buitenlandpagina. "Nederlandse koloniale geschiedenis weg uit New York", staat er boven. Nee, het gaat niet over mij. Het South Street Seaport Museum in Downtown Manhattan doet de collectie van 2 miljoen voorwerpen uit de Nederlandse koloniale tijd van de hand. Gedwongen door financiële omstandigheden moet de conservator die deze collectie beheerde en onderzocht, de deur uit, en daarmee de collectie. Het hele handeltje gaat voor een prikkie naar het New York State Museum in Albany, de hoofdstad van de staat New York. Albany ligt tweehonderd kilometer stroomopwaarts aan de Hudson River en is ook gesticht door de Nederlanders. Dit kleine berichtje, dat overigens al minstens twee weken oud blijkt, trekt niet voor niets mijn aandacht. Ik zing regelmatig shanties met de New York Packet in het South Street Museum en voer vorig jaar als zanger eenmalig mee op de schoener Pioneer van het museum. Daarnaast kruist de Nederlandse geschiedenis van Albany regelmatig mijn pad. Zo interviewde ik een maand geleden een Nederlandse scheepsbouwer die daar The Half Moon restaureerde. The Half Moon is een replica van het schip waarmee Henri Hudson in 1609 voor Nederland per ongeluk New York en de Hudson River ontdekte. De replica Halve Maen vaart voornamelijk met jeugdgroepen voor het New Netherland Museum in Albany. Twee weken geleden sprak ik uitgebreid tijdens het Pinewoods Folkweekend met Paul Mercer uit New Foundland, een van de artiesten. Hij werkt tegenwoordig als onderzoeker in de New York State Library in Albany. Zijn directe collega's Charles Gehring en Janny Venema werken aan The New Netherland Project. Dit project heeft als doel het verzamelen, vertalen en publiceren van materiaal uit en over het koloniale Nieuw Amsterdam. Ook het New Netherland Museum is hierbij betrokken. Dit project kwam ik al eerder tegen. Vorig jaar kocht ik in New York de bestseller The Island of the Centre of the World van Russel Shorto. Dat bleek gebaseerd op het onderzoek aan meer dan twaalf duizend 17e eeuwse documenten over de begintijd van New York. De Engelsen namen Nieuw Amsterdam in 1664 van Stuyvesant over. Ze vernietigden in de loop der tijd bijna alle archieven die aan de Nederlandse tijd herinnerden. Maar in 1974 zijn de genoemde documenten ontdekt door Charles Gehring. Het zijn deze documenten die de basis vormden van Gehrings The New Netherland Institute en dus het New Netherland Project. Met enthousiaste verhalen over dit boek van Shorto kwam ik bij muziekvrienden in Nederland; Marianta. Ze kenden Albany en hadden zelfs voor de Friends of New Netherland opgetreden. Ze trokken meteen een ander boek uit de kast van een vriendin van hen, Janny Venema: "Beverwijck: A Dutch Village on the American Frontier, 1652-1664". Het is de weerslag van het proefschrift dat ze schreef aan de hand van onderzoek aan dezelfde manuscripten. Janny Venema werkte jarenlang met Charles Gehring omdat zij het oud-Nederlands van de manuscripten kon lezen. Gaat het bericht in het Dagblad van het Noorden soms toch een beetje over mij? Als zoveel pijlen dezelfde richting opwijzen, kan ik een bericht in het noordelijke suffertje over de verhuizing van de Nederlandse koloniale spulletjes van het South Street Museum in Manhattan naar Albany natuurlijk niet negeren. Sterker nog: als toeval niet bestaat, zit New Netherlands op mij te wachten en moet ik als een razende een enkele reis Amerika nemen. reageer
13 juni 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Magic Mystic In Mystic Seaport, Connecticut, is elk jaar een fenomenaal folkfestival rond het thema 'de zee'. Dat is niet zo gek want Mystic Seaport is het Zuiderzeemuseum van de Noordoostkust van de VS. Een havenstadje van rond 1900 inclusief bank, bakkerij, smidse, pakhuis, scheepswerf, drogisterij, kerk en talloze andere gebouwen. In deze gebouwen geven vrijwilligers in bijpassende kledij demonstraties en verkopen hun waren. Langs de kades liggen onder andere de walvisvaarder de C.W. Morgan, de driemaster Joseph Conrad en de L.A. Duntan. In de ongeplaveide straatjes rijden koetsen, en lopen figuranten gekleed in negentiende eeuwse kostuums. Mystic Seaport beschikt over een demonstratieteam dat op de grote schepen zeilen hijst en neerlaat en aan de ankerlieren en pompen werkt. Zij doen dit met behulp van shanties, de werkliederen van de grote zeeklippers en walvisvaarders. Het is daarom een van de weinige plekken waar je deze shanties in actie kunt zien en horen. Een ideale locatie voor een chanteyfestival dus. Het jaarlijkse Sea Music Festival kent dit jaar zijn 26ste editie en duurt vier dagen. 's Ochtends zijn er symposia over serieuze onderwerpen als 'Piraten en Politiek' en 'Zeemuziek uit de Arabische Golfstaten'. Overdag zijn er concerten en workshops over bepaalde thema's op diverse locaties in het stadje. 's Avonds zijn de grote optredens op het podium in the Lighthouse Point. 's Nachts is er eerst een grote singaround met publiek, waarna veel artiesten samen doorzingen tot in de dageraad. In het museum is de historie op populair wetenschappelijke wijze nagebootst. Een belangrijk deel van het museumwerk bestaat dan ook uit het doen van onderzoek. Ook het muziekfestival kent deze dimensie. De artiesten zijn behalve op hun muzikale talenten, veelal uitgezocht op hun historische kennis van zowel de muziek, als van de onderwerpen waarover ze zingen. Niet zelden hebben de zangers en zangeressen behalve cd's ook boeken op hun repertoire. Dit jaar spelen op het festival onder andere John Roberts, Martin Hugill(UK), Bob Web, Danny Spooner( Australië) en Serre L'Ecoute (Canada). Ook de eigen Mystic Seaport's Chantey Staff is er met namen als Geoff Kaufman, Craig Edwards, David Littlefield die jarenlang als Forebitter langs de Europese festivals toerden. Don Saneti is met zijn geweldige baritonstem en imponerende uiterlijk, al jaren het gezicht van deze Mystic Staff. Het worldmusic-gehalte komt van Abdoulaye Alhassane (Nigeria) en The Ianucci Family (Italië). In totaal treden 25 muziekgroepen en individuele muzikanten op. Daarnaast komen veel muzikanten als bezoeker op het festival om of the record hun bijdrage te leveren. Het fantastische historische decor en het heerlijke weer zijn perfecte randvoorwaarden om het ongedwongen en gezellige karakter van het festival te benadrukken. Helaas zijn er dit jaar iets te veel mannen met gitaar,bajo en concertina en te weinig groepen en vrouwen geprogrammeerd. Daardoor is het algemeen geluid van het festival hier en daar, ondanks de geboden hoge kwaliteit, wat eentonig. The Ianucci Family, een Amerikaanse moeder met twee zoontjes (14 en 7), is bovenal vertederend. Zij zingen -een tikkeltje onzuiver- sentimentele liedjes uit hun oorsponkelijke Italiaanse thuisbasis Puglia. Martin Hugill heeft een goede balans gevonden tussen zijn eigen muziekstijl en de erfenis van zijn legendarische vader Stan Hugill. Martin is één van de smaakmakers van het festival. De knaller van het jaar is echter het Canadese trio Serre L'Ecoute uit Quebec. Vader en dochter Bouthillier spelen, samen met zangeres en violiste Liette Remon, repertoire dat gevonden is rond de St. Lawrence rivier. Vader Robert deed daar bijna twintig jaar onderzoek naar folklore en traditionele muziek. Dochter Gabrielle ging het gevonden materiaal vanaf haar 18e jaar zingen. Liette Remon is telg uit een familie die al generaties lang traditioneel Quebecois speelt. De historische roots zijn verpakt in een dynamisch en lichtvoetig programma. Gabrielle presenteert en vertaalt de liedjes op zeer humorische en vrolijk onwapenende wijze. De harmoniën in hun schitterende driestemmige samenzang zijn loepzuiver en sterk. Gabrielle Bouthillier, Liette Remon en Robert Bouthillier De decor van het oude haventje en de bijna altijd prettige weersomstandigheden geven elke jaar een extra prettige dimensie aan de hoge standaard van de muziek. Ook deze editie van het festival kent een betoverende sfeer. Overal heerst een gezellige vriendschappelijke stemming. De chemie tussen deelnemers en publiek is hartelijk en positief. Volgend jaar is er een nieuwe kans, dus wie in de buurt is... reageer
3 juni 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Uitbundigheid De populariteit van de speech van de president wordt afgemeten aan het aantal keren dat hij wordt onderbroken door extatisch geschreeuw, geklap en gezwaai met vlaggetjes. We kennen de scènes van tv als er een congres is of als de president geïnstalleerd wordt. We kennen ook die schreeuwerige tieners die in soaps, series en films, bij het minste geringste enthousiast beginnen te gieren en te gillen. Ze springen en dansen daarbij in het rond en vliegen elkaar om de nek; een intimiteit die een Amerikaan zich normaliter niet snel veroorloofd. Als nuchtere en door Calvinistische invloeden vergiftigde, ingetogen Nederlanders, vinden we dit gedrag al snel vermakelijk overdreven. We neigen ernaar dit toch vooral niet serieus te nemen. We veronderstellen dat al dat geschreeuw bij tv-evenementen vooral goed georganiseerd enthousiasme is, dat vooral dient om de buitenwacht te imponeren. De formule is inderdaad eenvoudig. Dat demonstreerde gisteren de vakbond van onderwijzers en leraren. Voor 120.000 dollar huurt deze club van onderbetaalde en overwerkte idealisten het prestigieuze Madison Square Gardens in midtown Manhattan af. De gigantische overdekte arena biedt plaats aan 20.000 geselecteerde vakbondsleden. Het is geen demonstratie te zijn, maar een op publiciteit gerichte bijeenkomst om de burgervader te wijzen op het feit dat ze al twee jaar geen CAO hebben. Met een simpel persbericht haal je in New York immers allang geen headline meer. De entourage is indrukwekkend. Het podium midden in de arena ziet er uit als een vierkante boxring zodat het enthousiaste publiek van alle kanten de happening kan zien. Tenminste vijf camera's registreren het evenement op professionele wijzen en het resultaat is realtime te zien op enorme schermen boven de boxring. Een gerenommeerde band van een populaire talkshow begeleidt enkele beroemde artiesten die zich vol overgave solidair verklaren met het lijdende arbeidsvolk. Kleurige lasers en lichtvoetige spotlights zwieren door de zaal. Deze imponerende lichtshow komt normaal alleen in actie bij de wedstrijden van de New York Knits en de New York Rangers, of bij optredens van wereldberoemde popgroepen. Twee uur lang toespraken, presentaties en optredens. En twee uur lang gillen, schreeuwen en zwaaien de aanwezigen met blauwe petjes en vaantjes. Zelfs zonder te weten waar het om gaat, tintelt het kippenvel je ruggengraat op en neer. Telkens weer, bij de minste of geringste futiliteit, golft het massale enthousiasme door de zaal. Waar bij een popconcert aanstekers sfeervol heen en weer wiegen in de cadans van de muziek, zwaaien hier de docenten met honderden oplichtende mobiele telefoons. De sprekers hoeven maar weinig demagogische middelen in te zetten om ware 'crowdpleasers' te zijn; het publiek doet waar het voor ingehuurd is. De overgave en passie van de overenthousiaste leraren is niet afgesproken en niet ingestudeerd. Zo gaat het hier namelijk altijd. In het groot en in het klein. Zo stimuleren Amerikanen elkaar om nèt een stap meer te doen, om elkaar het gevoel te geven dat ze de beste zijn en de hele wereld aankunnen. Het geeft ons altijd een -in goed Nederlands- wat 'unheimisch' gevoel. reageer
2 juni 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Ja, het is 'neen' Ik ben al zodanig ingeburgerd, dat ik hier in Park Slope soms op straat iemand tegenkom die ik ken. Zo loop ik Gisteravond op 7th Avenue een kennis tegen het lijf. Brock was blijkbaar goed op de hoogte van het nieuws en vroeg: "Het Nederlandse 'nee', hoe zit dat?" Ik kon daar voor mijn gevoel niet zo veel zinnigs over zeggen, maar Brock was zeer gerustgesteld, toen ik zei dat een 'nee' tegen de grondwet, niet per se een 'nee' tegen de Europese Unie betekent. Mijn vrouw zag meteen financiële beren op de weg toen het nieuws rond zessen via internet tot ons kwam: "Nu keldert de Euro ten opzichte van de dollar en kan je nog minder vaak komen." Dat kan, maar voorlopig lijkt de beurs een 'nee' al ingecalculeerd te hebben en is van een beurskrach geen sprake. Persoonlijk ben ik tegen. Alleen al omdat niemand van die elite erin slaagt helder uit te leggen waar we vóór moeten zijn. Het wekt bij mij altijd de nodige argwaan op, als naar argumenten gezocht moet worden. Als een kwestie zodanig ingewikkeld is dat niemand het spectrum goed overziet, dan is het beter om te wachten met het nemen van beslissingen en op de rem te trappen. En dat merk je eigenlijk ook in de verslaggeving achteraf. Niemand weet een heldere conclusie uit het massale 'nee' te trekken. Niemand kan het succes van 'nee' eenduidig verklaren. De meeste analyses komen niet veel verder dan 'algemene onvrede' of 'de kloof tussen politiek en burger' of afkeer van de 'Berlusconi-achtige ja-campagne'. Die onduidelijkheid verklaart misschien waarom de grote populistische Amerikaanse 24-uursnieuwszender Fox News binnen enkele uren na het Nederlandse 'nee' tegen de Europese Grondwet, overging op een ander Nederlands 'nee'. Het Fox-publiek houdt namelijk van duidelijkheid. In de newssbar van Fox verscheen uitgebreid het spectaculaire 'nee' van de 'bible-belt' gemeenteraad van 'Straphorst', tegen het vloeken binnen haar dorpsgrenzen. Normaal komt Fox alleen met nieuws over het losbandige Nederlandse drugs- en prostitutiebeleid. Na het 'nee' tegen de grondwet, stellen ze even de kleinzielige Christelijkheid centraal. 'Verboden te Vloeken' is een simpele, heldere, eenduidig te analyseren en te begrijpen uitspraak voor het Fox-publiek. Er is nog hoop voor Nederland. Fox is, zo het lijkt, de enige met dit nieuws, ondanks dat Reuters, als bron wordt opgevoerd. Inderdaad staat vandaag het onder het kopje Oddly Enough News op de Reuters website. Na enig speurwerk blijkt het vloekverbod een uitspraak te betreffen van de gemeenteraad van Staphorst twee dagen geleden. Halleluja! reageer
1 juni 2005 * Ga naar het volgende of vorige verhaal. Even Parkeren Het is niet echt een lolletje om een autobezitter te zijn in New York. Om de honderd meter staat een stoplicht; er zijn altijd files; overal is het wegdek kapot; veel diefstal en er wordt niet gekeken op een 'tikkie', dus spiegels er af, deukje hier en deukje daar; om van parkeren nog maar te zwijgen. Aan de andere kant is het openbaar vervoer niet overal even goed. Voor wie veel 's nachts op pad moet of de stad regelmatig verlaat, is een auto handig. Frank is zo iemand die tegen wil en dank een auto heeft. Zijn grote verweerde en gedeukte Hondabak is niet de mooiste en de nieuwste, maar hij rijdt. Frank woont al meer dan dertig jaar in Manhattan op 8th Street aan de East Side. Van zijn kleine pensioen kan hij zijn auto maar net betalen. Wie iets meer te besteden heeft, stalt zijn auto in een beveiligde garage voor 200 dollar per maand. Frank kan zich dat niet veroorloven. Zijn vehikel staat op straat. De parkeerregels in New York bepalen dat auto's slechts op gezette tijden aan deze of gene zijde van de weg geparkeerd mogen worden. Het komt dus voor dat je twee keer daags even naar de auto moet, om deze te verzetten. Doe je dat niet, heb je van de overijverige politie zo een bon of is je auto weggesleept. Frank weet echter precies waar zijn bolide op welke tijden mag staan. Een maand geleden, op een donderdag, vindt Frank een plekje waar hij vanaf zeven uur 's avonds tot maandagochtend mag blijven staan. Dat is een zeldzaamheid. Hij is iets te vroeg en blijft nog drie kwartier in zijn auto zitten wachten, tot hij deze met een gerust hart kan achterlaten. Natuurlijk pas nadat hij zijn extra stuurslot gemonteerd heeft. Op maandagmorgen komt Frank terug. Zijn auto staat er niet. Hij weet toch zeker dat hij de wagen hier neergezet heeft. Maar ja, boven de vijfenzestig vergeet je wel eens wat. Hij loopt rond het blok: niets. Hij pakt zijn fiets en kijkt in een wat ruimere straal om zijn huis: de auto is verdwenen. Frank doet aangifte bij de politie, vult eindeloos veel papieren in bij de verzekering en kan niets anders doen dan afwachten. Ooit is een auto van hem volledig gestript en uitgebrand teruggevonden in een verloederde wijk. Hij kon toen alleen de nummerplaten redden. Frank vreest nu het ergste, maar ja wie steelt nou zo'n oud brikkie, dat omringd is door splinternieuwe terreinwagens? Twee weken later wordt 's ochtends om half zes op de deur gebonsd: politie. "We found your car." Frank laat de agent verbaasd binnen, het was een kennis. Frank vraagt welke onderdelen van de auto teruggevonden zijn en of hij er nog iets rijdbaars van kan maken. Nee, de auto is helemaal compleet en onbeschadigd. Zelfs het stuurslot zit er nog op, dat heeft de agent zelf gezien toen hij met zijn schijnwerper de boel inspecteerde. Of Frank maar even mee wil komen. De auto staat op 11th Street. Niet op de weg, maar op het voetpad met een hele stapel bekeuringen onder de ruit. Wat blijkt: in het weekend dat Frank de auto parkeerde, waren er opnames voor de verfilming van de beroemde musical Rent. Precies in de straat waar Franks auto stond. De filmmakers hebben Franks auto op laten pakken en op de elfde straat neergezet. Gewoon op een andere parkeerplaats. Daar kreeg de auto bon op bon, omdat hij natuurlijk niet volgens de regels dagelijks werd verplaatst. Nou is het in New York nog zeldzamer dat iets aan het slechte wegdek gedaan wordt, dan dat er filmopnames zijn. Maar precies waar Franks auto stond, werd de straat opnieuw geasfalteerd. De stratenmakers tilden Franks bolide, inclusief bonnen, op het voetpad en deden hun werk. De auto bleef staan en kreeg nog meer bekeuringen, tot de agent die ochtend de auto herkende als zijnde van Frank. Nu heeft Frank zijn Honda terug. Hij heeft de stapel bonnen met een waanzinnig hoge bedrag aan boetes samen met dit ongelofelijke verhaal naar de politie gestuurd. Het zal nog maanden zo niet jaren duren voordat de bureaucratie van de New York Police Department deze kwestie heeft afgehandeld. Frank kijkt angstig vooruit naar de volgende keer dat hij zijn auto moet registreren. Dat gebeurt om de twee jaar en is het moment dat een ambtenaar de doopceel van de eigenaar licht. Frank moet vrezen voor een arrestatie en lange verhoren. reageer
Ga terug naar boven of lees verder in het archief.